Dit powertrio uit Wollongon (een industriestad in de buurt van Sydney) gooide in eigen land al hoge ogen met hun vorige twee releases. Toch duurde het maar liefst vier jaar na hun laatste release eer dit debuutalbum uit kwam.

Gitarist /zanger Mick Curley is een broer van Lenny en Jay Curley die beiden in Tumbleweed (de Australische godfathers van de stoner) zitten en komt dus uit een muzikaal nest. Daarnaast fungeert Mick en bandgenoot Luke Armstrong ook als uitzendkrachten in Mondo Generator, de band van Nick Oliveri die zo ongeveer Wollongon als zijn tweede huis heeft bestempeld. Klinkt allemaal interessant lijkt me, nog interessanter wordt het als je Dishing Out The Good Times luistert want het is een behoorlijk intense plaat.

Hij moet even groeien, maar dan valt het kwartje. De sound van de band is behoorlijk rauw en smerig en hangt naar gruizige stoner. De combinatie van de ruige stem van Mick Curley en de sound zorgen er voor dat het geheel redelijk opgefokt en bikkelhard klinkt. De songs zijn echter veel meer een mix van rock ’n roll, punk, noiserock en alternative met een flinke dosis pakkende zanglijnen. De Mondo Generator invloeden komen voorzichtig om de hoek kijken in Magnet. Goodbye is een song die het feitelijk tot een hit moet schoppen.