×

Recensie

Alternative

31 oktober 2024

Hugo Race & Michelangelo Russo

100 Years

Geschreven door:

Uitgebracht door: Gusstaff Recordings

100 Years Hugo & Michelangelo Race & Russo Alternative 4 Hugo Race & Michelangelo Russo – 100 Years Written in Music https://writteninmusic.com

Hugo Race zit in een creatieve flow, waarbij hij zelfs veelbelovende projecten moet schrappen. De belofte om met Charlie Risso haar Alive album af te ronden komt hij niet geheel na, als de voormalige The Wreckery teamspelers hem de studio insleuren om eindelijk Fake Is Forever op te nemen. Beide schijven hebben zeker hun momenten, maar ergens voelt het aan alsof Hugo Race niet het achterste van zijn giftige slangentong laat zien. Als Fake is Forever verschijnt, heeft het Australische voormalige Bad Seeds teamlid zich net een paar dagen met zijn True Spirit maatje Michelangelo Russo afgezonderd om in 48 uur tijd 100 Years te voltooien, een plaat waarop alles samenvalt.

Het is een voortzetting van het John Lee Hooker’s World Today project. Een ode aan de legendarische delta blues zanger. Daar in het hart aan de Mississippi ontstaat de duistere kant van dit genre, met verwijzingen naar murder ballads, drank misbruik en het overige geestelijke verval. Dezelfde voedingsbodem dus waaruit The Bad Seeds hun beginselen heeft en welke invloed overduidelijk op The Firstborn Is Dead hoorbaar is. Hugo Race zegt de band net voor die opnames vaarwel, maar zijn spiritualiteit is absoluut voelbaar.

Het hypnotiserende 100 Years titelstuk bezit die kenmerkende, gedreven bijna zenuwachtige manier van gitaar spelen welke het talent van John Lee Hooker zo siert. Na het duivel uitdrijvende intro neemt de doorleefde stem van Hugo Race je mee terug in de tijd. Langs de oevers van de met bloed doorgoten rivier, eindeloze woestijnwegen, onsterfelijke spoken, verwilderde binnenlanden en de illegale drankstokerijen. Het beeldende decor van een reis door de geschiedenis van de Verenigde Staten, met de vastgelegde erfenis van John Lee Hooker als enige betrouwbare gids. Bijzonder dat juist een Australische muzikant en zijn Italiaanse collega dit gemeengoed uitdragen, en hier zeer goed mee wegkomen. Het is filmisch, David Lynch Lost Highway filmisch, nachtelijk en vervreemdend.

Met de nodige effectenecho’s introduceert het tweetal zich op het kansloze semi-biografische Lost Children. Hugo Race schets het beeld van het avontuurlijke overleven. Een met het van Stephen King geleende vergelijkbaar Stand By Me verbond waar verbroedering centraal staat. De jeugdtrauma’s, de jeugdliefdes en de te snel daarop aansluitende volwassenheid. Guur, koud en mistig. Slechts onzichtbare zielen zonder toekomstperspectief, gemarkeerd door het leven. In het slachtveld van drones ontplooit Help Me Somebody zich en schuurt het duo dicht tegen de 18+ Arab Strap nachtburgemeesters aan. Help Me Somebody heeft de hartslag van een lustdier, welke noodgedwongen zijn eigen instinct volgt. Zichzelf helemaal kwijtraken en hulpeloos aan die begeerte toegeven.

De Britse poëet William Blake staat in de licht industriële Earths Answer bluesrocker centraal. Zijn woorden kondigen twee eeuwen geleden al aan dat de Aarde aan hebzucht en jaloezie ten onder gaat. Het relaas van een vooruitstrevende anarchist, een apocalyptische ziener met een voortrekkersrol voor de anders denkenden. Hugo Race heeft zelden zo mooi gezongen. Die bewustwording zet zich in de anti-oorlogssong War Outside My Window voort, waar Hugo Race de dreigende wereldoorlog dicht bij zichzelf houdt. De hiërarchie in het dierenrijk, de sterkste overleeft, en de zwakkeren worden koelbloedig afgeslacht.

Eternal City is zijn eigen Jubilee Street. Pooiers heersen en beloven gouden bergen aan geluk, macht en geld. Ook hier geldt het recht van de sterkste en delven de zwakkeren het onderspit. De soundtrack van de wereldsteden welke zich in de nacht binnenste buiten keren, en de ware aard laten zien. Zo elementair mogelijk worden de instrumenten gestreeld, geliefkoosd om vervolgens in ritmisch gesmoorde klanken te vervagen. Ook hier dwaalt The Healer John Lee Hooker rond. Bewapend met gitaar, mondharmonica en zijn diep mompelende stemgeluid. Hij vindt zijn gelijke in Hugo Race en draagt het stokje over. Met het fraaie ambient Golden Times lichtpuntje opent hij gesloten deuren. Ook hier nemen de effectenecho’s het over en zwijgt Hugo Race. Een prachtig eindpunt van deze ongelofelijke trip met een zeer gepassioneerde op dreef zijnde Michelangelo Russo die de gaatjes vakkundig dicht maakt.



  1. 100 Years
  2. Lost Children
  3. Help Me Somebody
  4. Earths Answer
  5. War Outside My Window
  6. Eternal City
  7. Golden Times