De violist Hugh Marsh is in de filmmuziek wereldje een gevestigde naam. Hij verleent zijn kwaliteiten aan grote, maar ook minder grote scores waaraan componisten als Harry Gregson-Williams en Hans Zimmer zich verbinden. Toch heeft de in Montreal geboren Canadees zijn oorsprong in de jazz en popmuziek. Na zijn samenwerking met Bruce Cockburn wordt hij door Dalbello, Loreena McKennitt, Iggy and the Stooges en Robert Palmer gevraagd om nummers van een mooi arrangement te voorzien. Zelfs in het postpunk kamp is hij een bekende naam. Als trouwe metgezel van Bauhaus frontman Peter Murphy vergezeld hij hem op het podium tijdens de Just For Love tour. Een veelzijdige muzikant, die dus zijn roots in de jazz heeft, wat zeker op zijn album Violinvocations hoorbaar is.

Violinvocations is een breed opgezette plaat, waarbij de basis zich in de door een viool gestuurde ambient soundscape vormt. Marsh dompelt zijn spel in een gedurfd elektronisch golfbad onder. Op I Laid Down in the Snow hoor je het oude versleten antieke langspeelplaat gekraak, welke je in een oase van totale rust meevoert. Ze zetten je gedachtes om volledig gezuiverd van invloeden van buitenaf deze luisterbeurt te ondergaan. Wat volgt is een Wellness stilte al wordt er hier niet in kalm water maar in geluidsgolven gebaad.

Het met Casio stemeffecten opgevrolijkte Miku Murmuration roept met de vervreemde retro eighties computerbliepjes voornamelijk irritaties op. Gelukkig maakt het aansluitende Thirtysix Hundred Grandview veel goed ook in de Oosterse wereld ligt, gaat het aangenaam verder waar I Laid Down in the Snow eindigt. Avontuurlijker, door de simpele eenvoudige percussie toevoeging, waaraan zich een breed uitgespannen licht symfonisch synthesizersound koppelt.

De The Rain Gambler kern is klein gehouden. Minimalistischer zoekt Hugh Marsh naar een aangename aansluiting van het geluid. Nieuwe toevoegingen als vallende regendruppels vervolgen de weg. Het hoogtepunt komt met het geslaagde A Beautiful Mistake intro, waarin vlagen van hiphop samplers en een overstuurde gitaar te horen zijn. Die laatste krijgt vervolgens een aangename dominente in Hendrix achtige rol in de noise effecten van de track. Helaas mist deze wel een gestructueerde grotere opbouw.

Meer een pastoraal orgeltje dwalen we in Da Solo Non Solitario af, hierbij is de soundtrack achtergrond van de componist duidelijker hoorbaar. In zo’n rol zou het ook stukken meer tot zijn recht komen. Het aftrappende Violinvocations is in het overspannen Across the Aether intro weer terug, ook hier doen Oosterse instrumenten hun intrede. Als een samenvatting van eerder horende invloeden vervolgt de reis in stilte. Het afsluitende She Will is met zijn Celtische geluidsvelden weer aangenaam filmisch. Helaas hoor je op de nummers te weinig van zijn Jazz verleden terug. Vaak vervalt hij thematisch in dezelfde basis, terwijl hij het vermogen bezit om het meer uit te diepen.