×

Recensie

Rock

22 september 2019

HTRK

Venus in Leo

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Ghostly

Venus in Leo HTRK Rock 3.5 HTRK – Venus in Leo Written in Music https://writteninmusic.com

Het Australische project HTRK (lees: Hate Rock, voormalig Hate Rock Trio) maakt al sinds 2003 hun eigen versie van aardsdonkere postpunk, met vleugjes industral, noise en dreampop. De gitaren en oude drumcomputers van Nigel Yang, dromerige en donkere zang Van Jonnine Standish en basgitaar en noise van Sean Stewart.  Op debuut EP Nostalgia was een zeer stevige noise injectie te horen die de nare, veelal lome soundscapes enkel nog killer maakten. Maar bands veranderen, geluiden veranderen, mensen veranderen. Zo verhuisde ze met zijn drieën eerst  naar Berlijn en daarna Londen. Die stedelijke invloeden zijn vervolgens duidelijk te herkennen in het werk dat erna volgde, zowel triphop als meer industrieel aandoende tracks. In het midden van het opnameproces van album Work (Work, Work) pleegt bassist Sean Stewart zelfmoord, wat er voor zorgt dat het overgebleven duo in rouw het album afmaakt. Het resulteert uiteindelijk in het beste van alle werelden: rauwe industrial, noise, postpunk en dreampop tot 1 depressief, grauw geheel. Gek is dat, hoe de meest trieste situaties de beste muziek/kunst in mensen naar boven kan halen. Dat verwerkingsproces duurde begrijpelijkerwijs een tijdje en was zelfs in het materiaal wat volgde nog goed te horen. Inmiddels wonen Yang en Standish weer in Australië en voelen ze zich op hun gemak, rustig, misschien zelfs gelukkig? Als dat maar goed gaat…

Into the Drama opent Venus in Leo met dromerig minimale gitaar, kale drumcomputer-sounds en de dromerige zang van Standish. Het geheel klinkt naar lo-fi postpunk met vleugjes dreampop. Haast slaperig, zowel geschikt voor het ontwaken in de ochtend alsook die nachtelijke uurtjes wanneer iedereen lijkt te slapen, maar jij nog wakker bent. Het is een haast geruststellend geluid, homogeen, maar nergens saai. Melancholisch, maar niet zo inktzwart als jaren geleden.  Vanaf vierde track You Know How to Make Me Happy verdwijnen de gitaren voor een paar liedjes een beetje of worden opgeslokt door donkere, bas-dominante electronic en vocalen met vele meer echo of meerdere lagen. Zo veranderd de sfeer een beetje van kale postpunk naar lomere triphop met vleugjes dub. Om later weer terug te keren in de postpunk sferen. Het is een subtiele stijlwijziging, want zoals gezegd is dit album zeer constant in sfeer en stijl.

Het voordeel is dat Venus In Leo heerlijk wegdromen is. Voor een intensere luisterervaring kun je diep concentreren op de muziek, je hele omgeving laten beheersen en even aan helemaal niets anders denken. Maar  als je het album liever geruisloos aan je voorbij wilt later trekken zonder echt op te letten heeft het ook zijn functie: het brengt je tot rust, ontspanning, precies de juiste sfeer die je op dat moment nodig hebt. Toch, door zo constant te werk te gaan klinkt HTRK voorspelbaarder dan ooit en zit er totaal geen venijn of experiment in de muziek. Weg zijn de noise-injecties en tegendraadse industrial, die de tracks nog een rauw randje gaven. Weg is ook het meer open, vrijblijvende karakter dat zorgde voor een meer soundscape gevoel, aangezien veel liedjes op dit album een refrein kennen of in ieder geval herkenbaar terugkerende zanglijnen en melodieën. Zo is het wellicht een toegankelijk instapalbum voor hen die de band niet kennen.  Een kennismaking met de donkere, toch meestal concessie loze muziek van HTRK. De terugkerende fan hoort een duo dat een heerlijk vertrouwd album aflevert vol melancholische nachtmuziek. Erg mooi, maar zonder verrassing.



  1. Into The Drama
  2. Mentions
  3. Venus In Leo
  4. You Know How To Make Me Happy
  5. Dream Symbol
  6. Hit 'Em Wit Da Hee
  7. Dying Of Jealousy
  8. New Year's Day
  9. New Year's Eve