Met het overlijden van Corno Zwetsloot dreigt er in 2014 een einde aan de in de bollenstreek gevestigde Katzwijm studio te komen. De nauw betrokken vriendengroep belooft op zijn sterfbed om de droom in leven te houden. De centrale ligging tussen Amsterdam en Rotterdam is ideaal bereikbaar en met namen als The Ex, Personal Trainer, Zea en Tramhaus wordt die droom alleen maar mooier. Een van de initiatiefnemers om dit project voort te zetten is Ineke Duivenvoorde, drummer van het Amsterdamse Howrah. Ook bassist Aico Turba die in een grijs verleden al met Corno Zwetsloot in Space Siren samenspeelt is bij de totstandkoming van Howrah betrokken. Daar werkt het gezelschap in alle rust aan hun albums, voor de afronding van Ends and Means wijken ze net als bij de voorganger Bliss naar de studio van Jan Schenk uit.

Het energieke Self-serving Strategies debuut is een regelrechte postpunkplaat, waar de gitaristen Bart Schotman en Kees van Appeldoorn voor het punkgedeelte garant staat. Het dromerige karakter verwijst naar de veelbelovende postpunk jaren van begin jaren tachtig, en het werk zou niet tussen de schijfjes van Minny Pops, The Tapes en het later actieve The Serenes misstaan. Bliss is net wat avontuurlijker en zwaarder dan de voorganger. Kees van Appeldoorn is nog beter gecontroleerd gaan zingen en ook de open baspartijen van Aico Turba komen meer tot zijn recht.

Er bestaat dus geen lastige tweede wapenfeit en ook Ends and Means houdt dit constante hoge niveau vast. Op Ends and Means wijken ze licht van deze formule af. De nummers zijn over het algemeen net wat langer, minder compact, maar sluiten misschien nog meer bij dat eerder genoemde dromerige karakter aan. The Outsider, naar binnen gericht de vreemdeling in jezelf ontdekken. Kees van Appeldoorn belicht daarbij vooral de duistere kant.

Ondanks dat ze met The Outsider openen, houden ze zich tussen de nieuwe lichting aan gitaargeweld prima staande. Deze track is gebaseerd op de visie van Luigi Pirandello die in zijn One, None, and a Hundred-Thousand boek uitlegt dat iedereen een meervoudige persoonlijkheid bezit en aanleg voor schizofrenie heeft. Dit thema werkt Kees van Appeldoorn verder in het intrigerende buiten zichzelf staande Dicoveries, het mineur gestemde freakende All This Show en het zelf reflecterende Man in the Looking Glass uit. Gezamenlijk vormen ze het Ends and Means geraamte.

Na deze beklemmende opener is het door Ineke Duivenvoorde geschreven Here I Am de voortzetting van de bewustwording. Verwacht geen berustende woorden, de drummer duikt nog verder de diepte in. Het is niet vreemd dat de Ends and Means albumtitel gelijkenissen met de A Means to an End song van Joy Division vertoont. Deze passage past prima op dat aangrijpende Closer slotakkoord en ook het ijzige afsluitende Rumor of War houdt deze naam in ere.

Het schaamteloos van Thurston Moore (Sonic Youth) gejatte, maar wel netjes in de outlay vermelde Eliminate The Thrill grijpt naar de hedendaagse zwartgalligheid terug en heeft genoeg raakvlakken met de recente punkrockbandjes. Kees van Appeldoorn speelt minder met de harde realiteitswaanzin, bij hem gaat het om de puurheid van de boodschap, en die overtuiging zit hem in de grimmige voordracht. Erken je zwaktes in Weakened Eyes. Het bezit de doodse leegte van de eerste generatie postpunkers, waar het genre de naam aan te danken heeft. En dan kan je gerust stellen dat de missie voor de derde keer geslaagd is.