Vanaf midden jaren negentig kwam er vanuit de Bollenstreek geregeld prima alternatieve gitaarpop/rock tot ons. Bands als Hey Tony, Seesaw, The Ponies, December Boys, Zoppo, The Heights en Space Siren lieten zich inspireren door bands als Sonic Youth, Sebadoh, My Bloody Valentine, om maar een paar bekendere namen te noemen. Een creatief broeinest hierbij was de Next To Jaap Studio in Voorhout van de veel te vroeg overleden Corno Zwetsloot. Het leverde een trits frisse platen op die binnen kleinere kring zeker waardering oogstten maar doorgaans te eigenzinnig waren voor de steeds meer op veilig spelende media (en podia) om naar een groter publiek door te kunnen breken.

De band Howrah heeft een paar stevige linken met de bovengenoemde golf. Het is mooi om te zien dat jaren later die muzikale lijn dus nog steeds wordt doorgetrokken. De studio heet tegenwoordig Katzwijm. Naast muziek wordt daar nu ook bier gemaakt. De muziek is, getuige Howrahs tweede plaat Bliss, nog steeds de moeite waard. En het bier, daar hopen we snel een keer aan toe te komen.

Albumopener en single A Steady Beat Of Lies treft direct in het hart; een indringende, soms ontroerende gitaartrack met een sfeer en intensiteit die de vroege jaren tachtig in herinnering roept. Die fraaie sferen houdt de band vast in het snellere, strakkere Crossed Wire Worries. Hierna wordt het slepende Noname een aantal malen doorkruist door fijne gitaarnoise.

Na die eerste tien minuten vol kronkelende, soepele gitaren en stemmige zang kan het eigenlijk al niet meer misgaan. Bijna ongemerkt word je A Made Up Sound ingezogen, een song vol drogerende, romige baslijnen en fraaie gitaarpartijen die bol staan van de creativiteit. ‘The bliss of solitude…’, horen we. Net als Sonic Youth in zijn latere jaren maakt ook Howrah spannende, sfeerrijke muziek, die haar zeggingskracht meer ontleent aan creativiteit, klankrijkdom en in elkaar grijpende patronen dan aan volume, noise en dissonantie. De zang van Kees van Apeldoorn, slepend, indringend, regelmatig ontroerend en zijn teksten, vaak verwijzend naar angsten en sociale onzekerheid, dragen zonder meer bij aan de sfeer en het opvallende geluid van Howrah.

Het hart van Bliss is sterk: het weelderige Destroyer bouwt lekker instrumentaal op. Er ontvouwt zich een onontkoombare song vol snarenpracht. De finale wordt, net als het begin, getekend door de roffelende drums. Het snellere A Naive Lust For Life klinkt scherper en haalt zijn klankkleur weer van een ander deel van Howrahs spannende palet. Ook Find A Voice prikkelt, streelt, duwt, trekt en bedwelmt. Hier laat de band wat meer dissonantie toe. De gedubbelde zang van Van Apeldoorn is een subtiel maar mooi effect. Hier en daar een extra stem, van een medebandlid of een gastvocalist(e), is misschien een idee voor het volgende album van Howrah.

Ook naar het einde toe blijft de band boeiend, iets wat duidelijker wordt bij een tweede en derde luisterbeurt. De band verliest zich nergens in te gemakkelijk effectbejag en de songs geven gaandeweg steeds meer nieuwe klanken en patronen prijs. Dan komen ook de teksten steeds meer binnen; teksten die soms zwaarder (over cognitieve dissonantie op Mistakes Were Made) en soms wat lichter (over wielrennen op Losing Our Edge) zijn.

Bliss mag voor sommigen dan wel geen ‘zomerplaat’ zijn, het is zonder meer een van de beste Nederlandse gitaaralbums van de laatste jaren. Een plaat die dit najaar hopelijk door een steeds groter publiek omarmd gaat worden. Gelukkig dat het livecircuit weer langzaam op gang komt in september. Zo kan Howrah in die maand de pracht van Bliss zowel in Amsterdam als in Rotterdam, Leiden en Groningen laten horen.