Begonnen in de metal en de overstap gemaakt naar de folk, eerst in de hoedanigheid van singer/songwriter met band en nu een volwaardige band die Honig heet. Dat is, heel in het kort, het verhaal van Stefan Honig. Het album opent met Leave Me Now wat somber zoals we dat uit de ‘nouveau folk’ van Bon Iver, Mumford and Sons, Fleet Foxes en Low Anthem kennen. Wat meteen opvalt, is de prettige stem van Stefan Honig; ietwat donker en warm.

Het is duidelijk dat de band op elkaar is ingespeeld en dat men vooral de liedjes hun plek wil laten opeisen. Folkpop is sinds de doorbraak van Mumford And Sons en The Lumineers vooral ook muziek geworden die tenminste ook een meezingfactor heeft. De stem en de liedjes van Stefan hebben een zekere meezingbaarheid in zich, met koortjes die zich er bij uitstek voor lenen om luidkeels mee te zingen op festivalweiden. Alhoewel dat geen criterium voor kwaliteit is, kunnen de meezingbare koortjes nog wel eens afleiden van de liedjes of van hun inhoud.

Vooralsnog is het vooral de combinatie van de warme stem van Stefan die afwisselend doet denken aan Marcus Mumford en aan Ed Kowalczyk, bekend van Live en de liedjes die hij en zijn band hebben gesmeed die indruk maken. De nummers zijn soms klein gehouden, dan vragen ze wat meer ruimte. Het is mooi om te horen hoe de stem van Stefan tot zijn recht komt, juist in die kleine settings. De samenzang met zijn bandleden is echter ook niet om te versmaden. De liedjessmid die Stefan is, heeft nummers gemaakt waarin melancholie en verdriet, getergdheid en vrolijkheid zich alle aandienen.
Het album is met aandacht geschreven, gevoelig, met enthousiasme en zorgvuldig uitgevoerd en helemaal van deze tijd. Honig levert een mooi tweede album af dat binnen het genre van de folkpop een waardevolle aanwinst biedt.