×

Recensie

Roots

15 december 2016

Homeless

Blow The Horn

Geschreven door: Cis van Looy

Uitgebracht door: Blues Company

Blow The Horn Homeless Roots 3.5 Homeless – Blow The Horn Written in Music https://writteninmusic.com

Thuisloos zijn ze allerminst, het duo actief onder de naam Homeless  is afkomstig uit het hoge noorden van Nederland. In Friesland musiceren  al Max Leukefeldt en Jan van der Leest al een tijdje samen in diverse rock- en bluesformaties, zanger-gi Nu is er een eerste digitaal werkstukje van het duo dat naar de wortels van de folk-en countryblues refereert.

Blow The Horn, in dit geval geen sax noch trompet of trombone maar de simpele Mississippi horn. We krijgen akoestische blues voorgeschoteld met een glansrol voor het smoelschuivertje, bijzonder accuraat ingevuld door van der Leest. In combinatie met de rauwe zang en akoestische fingerpicking kom je dan snel terecht bij die karakteristieke primitieve blues sound uit Mississippi Delta. Dat wordt bevestigd met een doorleefde interpretatie van Stones in my Passway dat Robert Johnson in 1937 vastlegde, en tot een mythische klassieker uitgroeide in het repertoire van de Delta Blues King.

Going Down Slow, ook wel eens als I’ve Had My Fun opgevoerd is een Chicagoblues klassieker van James Burke Oden. Ray Charles, Little Walter, Howlin’ Wolf en Bobby Bland adopteerden de slepende twaalfmaten blues, evenals talloze blanke volgelingen in de folk- en popwereld, naast snarenmeesters als Clapton, Jeff Beck en Duane Allman. De versie van Homeless klinkt ronduit indrukwekkend in al zijn soberheid. “I have had my fun, if I don’t get well no more, my health is failing me, and I’m goin’ down slow. Please write my mother, tell her the shape I’m in, tell her to pray for me, forgive me for my sin …”

Bij die thematiek, een ‘zondige’ man die het einde voelt naderen, sluit de afsluiter, een emotioneel geladen, persoonlijke pianoballade Miss You Mama naadloos aan. Een identiek desolaat gevoel van onthechting typeert ook de overige zes door Leukfeldt gecomponeerde tracks zoals Sweet Melody en het ongemeen wrange Broken Faces. Geflankeerd door weemoedig harmonicawerk situeert dat werk zich ergens in het grensgebied tussen(country)blues en folk onveranderlijk met oprechte emotionele bevlogenheid gebracht.



  1. Going Down Slow
  2. Stones In My Passway
  3. One
  4. Don’t Blame Me
  5. Restless Sweet Melody
  6. Sweet Melody
  7. In The Deepest
  8. Nobody There
  9. Broken Faces
  10. Miss You Mama