Hollowblue begon ooit als een soloproject van Gianluca Maria Sorace. Vanaf 2003 vormde zich door het toetreden van diverse muzikanten een goedgevulde band, met daarbinnen een rol voor trompet, viool en cello. Italiaanse indiepopbands worden maar zelden in Noordwest-Europa opgemerkt maar voor Hollowblue was het de afgelopen jaren een aantal keer raak: Uncut schreef een zeer positieve recensie en ook David Bowie stak zijn waardering niet onder stoelen of banken.

Wild Nights Quiet Dreams – het derde album – laat dan ook een goede indruk achter. Rijk gearrangeerde pop noir met gevoel voor melodie en dramatiek. De intrigerende, wat dramatische opener Wild & Scary is een veelbelovende entree. De trompet geeft het nummer extra cachet. In andere nummers zijn het de strijkers die meerwaarde aan de toch al niet misselijke muziek geven: Sigma is hier een van de beste voorbeelden van, een sfeervolle, slepende indiepoptrack met klassieke elementen.

Ook op het videofront oogstte Hollowblue al internationale waardering. De clip voor het nummer Wild Dogs Run, ook aanwezig op Wild Nights Quiet Dreams, werd gekozen tot beste 3D-muziekvideo op het 3D Film Festival in Hollywood.

Soms schroeven de Italianen het tempo op. Dit maakt het album nog genietbaarder. Het mooi opgebouwde Green Eyes refereert aan new wave. De band houdt de gitaren klein en voegt effectief piano en strijkers toe. You Cannot Stop is gloedvol en melodieus. De integere zang van Sorace geeft het nummer emotionele lading mee. In het met wah wah gelardeerde I’ve Got A Key To Change The World dreigt Hollowblue hier en daar bijna uit de bocht te vliegen. Hier wil men wat te veel tegelijk. De mariachi-sfeer van Honeymoon hierna lijkt potsierlijk maar het nummer misstaat niet op het album.

Goede pers in Engeland, een prijs in de VS en een overtuigend, gloedvol album. 2011 lijkt voor Hollowblue het jaar om te oogsten. Als de festivals een beetje willen meewerken dan moet dit toch lukken.