Het debuutalbum van James Holden The Idiots Are Winning (2005) werd door The Guardian genoemd als een van de beste electronische debuutalbums sinds het debuut van Boards Of Canada (Music Has The Right To Children). Met zo’n debuut is het zwaar om dat op te volgen. Na er jaren aan gewerkt te hebben is het nu eindelijk zo ver. The Inheritors is ‘muziek die je laat dansen, zonder dansmuziek te zijn’. Zo wordt het perfect omschreven door Holden zelf. Het is nog steeds rave muziek, alleen een nieuwe vorm. Met veel experimentele klanken en nieuwe ritmes, heeft het iets hypnotiserends.

Rannoch Dawn is het eerste nummer. Direct een zware track. Holden lijkt al zijn experimentele klanken er in een keer uit te gooien. Het resultaat, een mengelmoes van effecten en instrumenten. A Circle Inside A Cirle Inside is het volgende nummer. Na het eerste nummer klinkt het direct een stuk toegankelijker. Een duidelijke beat, en het hypnotiseren begint. Met herhalende geluiden van fluiten, mannenstemmen en trommels, heeft het bijna iets spiritueels. En dan opeens Renata. Een nummer wat je helemaal uit de rustige hypnotiserende klanken neemt, en je mee neemt naar de beste raves die er zijn. Een nummer wat je laat dansen, zonder een echt dansnummer te zijn. Geen overheersende harde beat, maar juist effecten op de juiste momenten om het ritme een perfecte sound te geven.

Wat volgt zijn dertien andere nummers die een samenkomst zijn van electronic, new age, 8bit en vooral veel experimentele klanken. Met als hoogtepunt Blackpool Late Eighties. Een erg lang nummer dat je laat dansen en dromen tegelijk. Met een strakke beat en subtiele effecten, raak je er bijna door in trance. En zo hoort het ook bij dit soort muziek.

Holden heeft met The Idiots Are Winning gezorgd voor hoge verwachtingen bij The Inheritors. Grotendeels maakt hij ze waar. Rave muziek voor de toekomst. Muziek voor een toekomst die niet snel genoeg kan komen, want dit is een album van hoge kwaliteit.