De onontkoombare stilte die als een laaghangende zon over de wereld heen hangt geeft M.C. Taylor letterlijk de mogelijkheid om zich in een hutje op de heide te isoleren en in alle rust tot bezinning te komen. Het levert genoeg schetsmateriaal op om een vervolg op het zeer goed ontvangen Hiss Golden Messenger album Terms of Surrender te maken. De praatgrage verhalenverteller lijmt niet het splijtende hartzeer van de aarde, maar probeert deze wel te relativeren.

M.C. Taylor heeft een overschot aan gastmuzikanten om hem heen verzameld om dat intieme sobere gevoel vorm te geven. Vanwege beperkte optreed mogelijkheden krijgt oudgediende Josh Kaufman niet de kans om zijn prachtige Bonny Light Horseman plaat te promoten. Ook de overbekende Nashville gitarist Buddy Miller en de Goldsmith broers van folk band Dawes zitten noodgedwongen thuis en vinden het heerlijk om die stagnerende sleur te ontwijken. Hetzelfde geldt voor mede schrijver Gregory Alan Isakov waarmee het flinterdunne jazzy Painting Houses verder uitgewerkt wordt.

Matt Douglas van The Mountain Goats en Stuart Bogie blazen met hun verfrissende luchtige saxofoonspel alle in gospel gedoopte twijfels weg om de gitaren het natuurlijke landschap verder met de nodige groentinten in te laten kleuren. Nog aardser laat de ademende mondharmonica van The Great Mystifier en Glory Strums (Loneliness of the Long-Distance Runner) de studioruimte acclimatiseren en de opgespaarde buitenlucht als verwarmde longinhoud ontsnappen. Zelfs de op Terms of Surrender gemiste mede oprichter Scott Hirsch is weer van de partij. Bij een goede vriendschap werkt het vruchtbaar om eventjes die stap terug te nemen om je vervolgens opnieuw bij het gezelschap aan te sluiten.

Harde werkers die niet het zaadje planten, maar wel de grond bemesten, als kneedbaar klei aanstampen, en het moment afwachten dat de songs tot volgroeiing komen. Een collectieve samenwerking waarbij de muzikale agrariër M.C. Taylor vol trots zijn negende volwaardige eindproduct presenteert. Ondanks de maatschappelijke onderdrukking teksten in het prekende Mighty Dollar schijnen er ook op Quietly Blowing It weer genoeg zonnestralen door de dikke beklemmende laag aan stapelwolken heen. Het profetische door piano gevoede Hardlytown waagt zich met zinsdelen als People get ready, there’s a big ship coming zelfs op het Bijbelse vlak, en schept het beeld dat de goedgelovige gemeenschap door een soort van Ark van Noach gered wordt. Typisch Amerikaans allemaal, ik kan er als nuchtere luisteraar nooit echt aan wennen.

De landelijke country roots uit North Carolina blijft behouden in de klimaat scheppende zuidelijke Angels in the Headlights sfeer welke zich als het geboortegrond geweten opdringt. Quietly Blowing It is geen standaard rootsplaat, maar juist een ontdekkingstocht met onbeantwoorde levensvragen die de Southern soulkant van M.C. Taylor laten ontwaken. Die oerdrang om de thuisbasis als uitgangspunt te nemen haalt het beste in de singer-songwriter naar boven. Om het systeem te veranderen moet je zelf bereid zijn om de stijgende klim verder in te zetten. De boodschap klinkt zo eenvoudig in Way Back in the Way Back maar hierdoor is het mogelijk om zonder angst in een vredige toekomst te leven. Een conclusie die M.C. Taylor nogmaals in het afsluitende Sanctuary onderstreept.