Sommige bands doen er zo lang over om een debuutplaat te releasen dat ze onderhand tot de gevestigde namen behoren. Het Himalayas rockgezelschap uit Wales is al vanaf 2015 actief, en hebben al verschillende singles op hun naam staan, waarvan vooral de eersteling Thank God I’m Not You waanzinnig goed wordt opgepakt. Als ze de plannen voor de debuutplaat op de rails zetten, krijgen ze onverwachts met een heftige tegenslag te maken. Leadzanger Joe Williams zakt vermoeid na een optreden in elkaar en raakt zelfs in coma. Deze beladen gebeurtenis heeft uiteraard de nodige impact op het verdere muzikale verloop van Himalayas. Na deze langdurige hiaat knapt frontman Joe Williams gelukkig volledig op, en na de voorbereidende tijd verschijnt nu dus eindelijk From Hell to Here. Het verslag van de comeback kid, en de therapeutische route die hij heeft afgelegd om tot dit punt te komen. En dan besef je opeens hoe toepasselijk profetisch de bandnaam is. De lange weg om de berg te beklimmen, te trotseren en vervolgens de top bereiken. Het leven steekt soms raar in elkaar.

From Hell to Here dus. Het ontwaken uit die levensbedreigende nachtmerrie, en de angst om er voor eeuwig weer in terug te zakken. En zo maak je genoodzaakt een thematisch album, en vervagen de eerdere singles tot onbelangrijke nietszeggende schimmen, omdat ze veel minder van belang zijn. Nu heb je daadwerkelijk een verhaal te vertellen. Het industriële noisy From Hell to Here titelstuk is pure traumaverwerking. Opeens ben je een lopende tijdbom, een jong menselijk wrak die zijn eigen lichamelijke gesteldheid niet meer onder controle heeft. Ze maken hierbij heerlijk gebruik van melodieuze new wave of British heavy metal gitaarlijnen, maar richten zich vooral op het jonge nieuwsgierige publiek. Dat Joe Williams een groot liefhebber van Arctic Monkeys is, bemerk je zeker in zijn manier van zingen, maar doet verder geen afbreuk aan de songkwaliteit.

Darkest Before the Dawn heeft een zwaar grunge intro, en geeft de duistere onzekere periode van de band weer. Het voelt wat onwennig, omdat ze vervolgens sterk de postpunk diepte in duiken. Toch bezit het dezelfde donkere deprimerende kijk op het bestaan, en verwoordt het goed de worsteling van Joe Williams. Er heerst geen herboren hoera stemming, omdat elke controle en zelfbeheersing afgevlakt is. De kracht in Somebody Else ligt hem vooral in het feit dat deze break up song tot zijn persoonlijke situatie te herleiden is. Is het mogelijk om van jezelf te houden, als het onmogelijk is om je met het eigen vervreemdende lichaam te identificeren. Mirror benadrukt nogmaals dat het spiegelbeeld dan wel kloppend is, de personage daarachter rijmt echter niet met die beeltenis. Het beklemmende beangstigende Into The Gap gevoel dat de wereld doordraait, maar dat Joe Williams er indirect aan deelneemt. Na zijn bijna dood ervaring vraagt hij zich juist nog meer af wat het leven waard is. De vocalist prijst zijn voortbestaan niet, maar staat bij de vraagtekens daarvan stil.

Het is voor een buitenstaander lastig om het objectief te beluisteren. From Hell to Here is een toegankelijke gemiddelde poprock plaat, maar wie ben ik om mij in de emoties van de leadzanger te mengen. Daar mag ik eigenlijk niet eens aankomen. De vocalist heeft een toegankelijk stemgeluid. Ondanks dat de melodielijnen niet complex in elkaar steken, dragen zijn woorden weldegelijk een overwinnaarsboodschap uit. De hardheid zit hem vooral in het traag slepende stevige rockgeluid. Ze hebben het dus allemaal prima begrepen, de mannen van Himalayas. Maar die hoge boyband koortjes? Wat is daar nou de meerwaarde van? De muziek maakt de teksten passend, het grootste probleem is echter de lichtere beheerste overdracht van de zanger. Hij schreeuwt de pijn en onmacht niet voldoende van zich af, waardoor het minder confronterend binnen komt. Misschien komt het juist door het verwerkingsstadium dat het nog niet eigen voelt. Maar nogmaals, het draait in dit geval dus overduidelijk om zijn beleving. Het kost tijd om bevredigend inzicht in zijn veranderende levensvisie te krijgen.