De muziek van Hexenschuss laat zich niet zo gemakkelijk omschrijven. Feit is dat de instrumentale muziek van het keyboard-en-drums-duo altijd boeit. Het debuutalbum was begin 2015 een prettige kennismaking, deze amusant getitelde opvolger trekt de lijn overtuigend door.

Hexenschuss slaagt erin om donkere sferen in opzwepende muziek te verpakken en complexere structuren en ritmes te verweven in meeslepende, indringende tracks die confronteren maar nergens op hol slaan. De attitude is postpunk, de basis blijft – hoe vreemd het mag lijken – een goede songstructuur.

Gobbledegook werd opgenomen in studio De Zwarte Molen in Amsterdam, gemixt in Tel Aviv en klinkt als een klok; prima productie en alle tracks zijn raak en in your face. De eerste drie nummers zijn direct lekker dik aangezet en laten een soort mix van postrock, dance en chemical beats horen waar Hexenschuss zich wederom zo treffend mee weet te onderscheiden. Op Dampfnudel Of Doom (…) wordt er bovenin een lekkere lading noise ingeblazen.

Het ontbreken van vocalen of samples is eigenlijk geen probleem, al zou het soms – zeer gedoseerd – geen kwaad kunnen. Hexenschuss richt zich duidelijk niet op clubhits, al zou een flink deel van dit album op een underground dance party niet misstaan. Hexenschuss temporiseert op gepaste momenten zodat je als luisteraar de oren gespitst houdt. Das Bus en de bijzonder fijne techno/noisepop-track Fakakt zijn wat opener, kalmer en contrasteren mooi met het stevige openingstrio. Ondanks die wisselingen blijft Gobbledegook verrassend coherent en zou ook kunnen doorgaan voor één lang nummer, opgedeeld in vele segmenten.

Capital Pledge is ook wat minder ‘zwaar’ maar niet minder intens, hetgeen aangeeft dat het niet alleen om volume hoeft te draaien. Op Flyting Words lijken keyboards de track wat naar ijlere sferen te trekken maar de noise dringt onherroepelijk weer binnen. De kalmte duurt nooit te lang bij Hexenschuss: Insert doet wat klassieker, barokker aan maar ook hier doet de zaagtand van zich spreken. Eigenlijk is alleen NGenerator met zijn meer ingetogen keyboards en piano van begin tot eind een rustpunt.

Naar het einde toe doet Leftfield zijn naam eer aan, zelfs binnen dit toch aardig dwarse album. Borrelend en pruttelend trekt het voorbij. Opnieuw een mooi voorbeeld van de creativiteit en productionele vaardigheid van Hexenschuss, een duo om te blijven volgen.