Je moet wel heel veel geduld en tijd opbrengen om tien jaar lang tot een volwaardige eerste plaat toe te werken. Oké, Hermetic Delight heeft in de tussenliggende periode wel een drietal ep’s uitgebracht, waarbij eigen songs met covers van The Cure en Mark Lanegan afgewisseld worden, het blijft heerlijk dat F.A. Cult nu uiteindelijk het daglicht aanschouwt. De Franse band klinkt nergens origineel en vernieuwend, maar brengt zoveel genot en herkenning op de markt dat dit ze snel vergeven is. Er hangt zo’n positieve vibe omheen waarmee ze zich grotendeels in het kleurrijke ultra felle aura van de jaren tachtig New Wave bevinden.

Het strategische belangrijke Straatsburg heeft datzelfde culturele desolate gevoel als het nachtleven van Berlijn. Beide steden die van groot Europees belang zijn, en waarvan de inwoners in het verleden met gemak onder een ander land verdeeld worden. De vertakkende centrale functie hoor je in de veelzijdigheid terug, waarbij ook nog eens een boegbeeld van Turkse afkomst het culturele aspect vergroot. De zwoele Zeynep Kaya karakteriseert vol overtuiging de zelfkant, waarbij ze vocaal een prettig euforisch overwinningsgevoel uitstraalt.

Zeker op momenten als de opera uithalen in het kosmische Unravel filmische beelden oproepen die zich door de cabaret achtige achtergrond van het straatbeeld voeden. Ook de broeierigheid in de dromerige postpunk disco van het escapistische Le Parfum de la Nuit en het intrigerende pluche roodglanzende nachtclub sfeertje van het duistere Holy Sister zijn daaronder te catalogiseren.

Een groot contrast met het speelse Glassdancers welke hakkende gitaarakkoorden met blikkerige drums en een laag funkende bas combineert. De futuristische beats en zweverige dance geven het een aangename koelheid mee die haarscherp als een blockhead coupe er de nodige verfrissing aan toevoegt. En als dan Atef Aouadhi adembenemend zijn gitaar op Robert Fripp achtige wijze laat huilen, ben ik verkocht.

Wat volgt is een nostalgische trip waarbij de gejaagde shoegazer in het energieke voorbij flitsende Rockstarları door galmende dreampop wordt ondermijnd, welke een tempostandje lager een aangenaam vervolg krijgt in het lichtere These Quantic Feelings. De grauwe elektrische artpunk van A Void wordt door voorbij razende Krautrock onderschept die deze psychedelische trip tot een dynamisch einde vervolgt.

Na het in effectenpedalen verdrinkende Common Love Square is daar het orkestrale How High Is Your High? waarbij luid voortdreunende riffs met de nodige feedback een folklorisch woest geluidslandschap neerzetten waarbij Zeynep Kaya zich als een schattig moerasfeetje doorheen murmelt. F.A. Cult is een feest van herkenning, driedimensionaal in diepte, hoogte en breedte uitgewerkt.