Zanger Henri Salvador (18 juli 1917), kind van een Spaanse vader en een Caribische moeder, verhuisde op zijn zevende levensjaar van Frans-Guinee naar Parijs en wist vanaf die leeftijd reeds dat hij zijn leven wilde wijden aan de muziek.

Hij maakte kennis met de Amerikaanse jazz en leerde zichzelf gitaar spelen omdat hij zo onder de indruk was van Django Reinhardt. Reeds op zijn zestiende speelde hij in orkesten en jazz kwartetten en speelde zelfs enige tijd met zijn held Django.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog diende hij in het leger om vlak daarna met een band naar Zuid-Amerika, vooral Brazilië, te vertrekken en daar vele shows te geven. Terug in Frankrijk begon hij een grootse solocarrière die hem roem en faam bracht.

Zijn heerlijk zoete en o zo zinnelijke zangstijl in combinatie met de immer verrassende muziek bleven immer boeien. Hij bracht rock-‘n-roll-albums uit (met zijn veel te vroeg gestorven schrijfmaatje Boris Vian), albums voor kinderen en zijn prachtige eigen albums die over de jaren alleen maar mooier werden.

Zijn invloed op de Braziliaanse  muziek (Tom Jobim zegt dat Salvador degene was die hem tot de term bossanova bracht na het horen van diens Dans Mon Ile) is zo groot geweest dat president Lula en minister Gilberto Gil hem vorig jaar een hoge onderscheiding uitreikten.

Zijn nu verschenen album Révérence gearrangeerde songs klinken als de meest zwoele avonden aan de stranden van Ipanema en Copcabana gedurende de jaren vijftig.

Met gasten als Ceatano Veloso, Gilberto Gil en de legendarische pianist Joao Donato kunnen de songs natuurlijk helemaal niet meer stuk. Ook nam hij een viertal songs op in Parijs met producer Michel Coeuriot die juist weer heel jazzy en big band klinken.

Juist de tegenstelling in deze twee opnames maakt Révérence zo fraai. Frans klonk vooral in die Braziliaanse bossa’s in lange tijd niet zo aantrekkelijk. Als je 88 bent en nog zulke relevante muziek kunt maken ben je groots.