HELMUT is Adrian Schull. Woonachtig in Berlijn, zoog hij de elektronische muziek uit het nachtleven in zich op om er vervolgens, gewapend met gitaar, een eigen draai aan te geven. Het resultaat is minimalistisch, toegankelijk en ritmisch. Indiepop, geïnspireerd door progressieve elektronische muziek.

In 2012 en 2013 trad HELMUT aan op het relevante festival Haldern Pop, net over de grens bij Nijmegen. Toch is er nog niet veel zo gek veel bekend over hem, behalve dat hij verder als voorprogramma optrad bij Joan As Policewoman en Beirut. Live werkte hij vanuit loops om van daaruit zijn eigenzinnige en even elektronische als organische muziek te maken.

Polymono zit vol smaakvolle en fijnbesnaarde muziek: kleine gitaarlijntjes, organische bassen en met een goed oog voor opbouw en ritmiek. De eerste tracks van het album klinken fris en boeiend. Bij een track als Sepi lijkt een vergelijkbare act als The xx even om de hoek te komen. Het minimalisme van HELMUT, met afgemeten voordracht en ritmiek laat net als bij de Britten veel ruimte open. En dan ineens duikt er een gitaarsolo op die je in deze setting niet zou verwachten. HELMUT weet het echter mooi te integreren. Dit speelt hij ook klaar op het mooie Same Same.

Dit eerste album van HELMUT is coherent en consistent. Wel is het moeilijk om échte hoogtepunten aan te wijzen en hier en daar lijkt Polymono even wat aan momentum te verliezen. Krachtigere melodieën of een iets meer uitgesproken geluid zouden hier kunnen helpen. Op de tweede helft van het album komt HELMUT echter nog een aantal keer sterk terug: Holiday, een fijne staalkaart van alles waar HELMUT voor staat, gaat vergezeld van een clip en kan hopelijk zorgen voor wat meer naamsbekendheid. Interessanter nog zijn Face Up en Golden Walls. Eerstgenoemde wordt mooi opgebouwd door bas en ingehouden gitaar om uit te monden in eenvoudig maar stemmig pianowerk. Het geeft de plaat weer een extra laagje mee. Golden Walls borduurt voort op het poëtische minimalisme van The xx maar wordt gaandeweg ijler en melodieuzer, uitmondend in een mooie, subtiele climax waarbij Schulls zoete zang mooi samengaat met gecontroleerde noise.

HELMUT klinkt soms als een melancholieke, chilled out versie van Hot Chip en dan weer als  een minder directe, meer gepolijste versie van The xx. Maar dit zijn vage referenties; Adrian Schull klinkt vooral als zichzelf op dit ingetogen pareltje.