Als Helmet in de laatste week van januari 1990 in het befaamde CBGB punkhol optreedt is het heilige vuur van deze rocktempel tot een spaarzaam waakvlammetje gedoofd. Toch lukt het de New Yorkse noise rockers om in deze thuiswedstrijd met hun energieke liveshow nog eventjes de hoogtijdagen van de sensationele jaren zeventig op te roepen. Live and Rare documenteert de opkomst van één van de smaakmakers van de jaren negentig, die helaas de pech hebben dat ze al snel door de grunge scene ingehaald worden. Helmet is net wat meer hardcore en minder publieksgeil. Hierdoor lukt het ze aardig om deze onaantastbare cultstatus te behouden.

De sloop van het monumentale CBGB begint al van binnenuit. Het fragiele pand brokkelt verder af als het stevige rock fundament van Helmet zich aankondigt. Gewapend met allesvernietigende agressieve gitaarriffs worden grove gaten in het wankelende gebouw geslagen, welke zich aangetast door materiaalvermoeidheid en vergaande nostalgie amper staande houdt. De bulldozersound zorgt voor een beangstigende dreigende destructieve sfeer. Als Impressionable met een mokerslag wordt geïntroduceerd is die broeierigheid gelijk al te klein om zich gecontroleerd binnen die vier muren te beperken.

Het mooie van dit soort primitieve opnames is dat je een zwoegende band nog keihard voor een plek in het clubcircuit hoort knokken. Met strategische zetten wordt elke steen van het afgedankte gebouw toegeëigend en elke toeschouwer overtuigd. De aarzeling in het publiek wordt door de gigantische wall of sound overweldigd. Nee, dit is niet zoals Phil Spector het bedoeld heeft, maar het werkt wel. Debuutalbum Strap It On ligt nog niet in de winkels, en Helmet is nog van de interactie met het publiek afhankelijk. De CBGB recordings zijn duister, log en loeizwaar. Ze verwoorden de onvrede van een zichzelf pijnigende Page Hamilton, die zijn gemeende slachtofferrol volledig uitbuit.

Een wezenlijk groot verschil met het Big Day Out Festival verslag van drie jaar later. Helmet is tot een veelgevraagde festivalband uitgegroeid. Ze profiteren van het Nirvana en Pearl Jam succesverhaal, tekenen bij het bekende Interscope Records en brengen daar in 1992 de doorbreekplaat Meantime uit. De nadruk ligt dus voornamelijk op uitgebalanceerde tracks als Ironhead, Better en In the Meantime. Klassiekers in wording waarbij de scherpe randjes zijn afgevijld en gepolijst.

De stem van Page Hamilton is volgroeid, en als de kwaadheid zelf offert hij zijn moegestreden stembanden op. Door de aangetaste slijtage last de band vervolgens de nodige rustpauzes in, dit vergt lichamelijk namelijk zoveel kracht en is geen eeuwigheid vol te houden. Het latere Betty werk is stukken melodieuzer en evenwichtiger, puur bedoeld om genoeg live materiaal af te leveren om Page Hamilton enigszins te ontlasten. Achteraf gezien functioneert Helmet hier op de toppen van hun kunnen, en is het dus een prima aanvulling op het memorabele CBGB concert.