Achter Helluvah verschuilt zich niet de een of andere Scandinavische deathmetal band, zoals mijn eerste vermoeden was, maar is het alter ego van de uit Parijs afkomstige Camille Warmé. Het Emotion Pills debuut staat vol met puntige kaal rockende gitaarsongs. Met haar geluid plaatst ze zich tussen het overschot van vrouwelijke indierockers, die de jaren negentig verwelkomend domineren. Niks nieuws dus, maar wel met een artistieke theatrale twist. Genoeg redenen om haar dus in de gaten te houden.

Het gelijkwaardige As We Move Silently volgt drie jaar later, waarna ze telkens weer de nodige tijd inlast om nieuw werk te presenteren. In het meer uptempo manische Long Distance Runners legt ze de nadruk op de pompende baspartijen, synthpop beats en de nodige postpunk psychedelica. Dat laatste bevalt haar blijkbaar zo goed dat ze de duistere postpunklijn op Lonely Riots doorzet. Om zichzelf scherp te houden kiest ze bij Fire Architecture ervoor om alle tracks vanuit de basgitaar te componeren. Een unieke aanpak, omdat haar collega’s veelal voor piano of gitaar kiezen om het fundament te leggen. Levert dit genoeg winst op? Jazeker, dit levert meer dan genoeg winst op.

Bij het kille Best Auspices blijkt dat ze die basgitaarbasis in een donker elektronoise geluid transformeert. Best Auspices verlangt naar het ontvluchten van de stadse hectiek. Depressies kluisteren haar in het wanhopig griezelige First Time aan haar bed, wachtend tot iemand dit patroon doorbreekt. Een midlifecrisis, paniekaanvallen en een dreigende burn-out domineren haar gedachtegang. Is de wereld beter af zonder haar? Het voelt niet goed aan, natuurlijk zal ze gemist worden. Een traumatische beangstigende eerlijke verslaglegging. Er echoën vlagen van de The Police klassieker Invisible Sun door Best Auspices heen, ook niet direct de meest vrolijke song van deze band. Eigenlijk zorgt alleen de bas voor de optimistische toets. Dus ik ben hoopvol, wetende dat daar de oorsprong ligt. Na de isolatie volgt het voorzichtige escapisme, Somewhere Uncertain zijn de eerste stappen buiten haar vertrouwde omgeving. Niet de toekomst afwachten, maar deze net voor zijn.

One Misfortune benoemt de dieptes die Helluvah moet trotseren om zich vanuit de afgrond omhoog te werken. Het is de misvatting dat het leven probleemloos verloopt. We schenken ons nageslacht een bron van ellende en laten ze geloven dat ze de hoofdprijs hebben gewonnen. Deze duistere postpunk benadering sluit vloeiend bij haar teksten aan. Ondanks dat haar stemming anders doet vermoeden, brengt ze op Fire Architecture een evenwichtig geheel te gehore. De spanning is gecontroleerd, en hierdoor overstijgt ze haar eerdere platen, onderhuids gloeit deze namelijk wel door.

Het Franstalige La Nuit Américaine is flitsende jaren tachtig new wave, met een niet geheel zuiver zingende Camille Warmé. Het past echter perfect bij het nachtelijke sfeertje. Veranderingen zijn prima, zolang deze positief uitvallen. Helluvah bekijkt het vooruitzicht met een angstige blik. Palmbomen dansen gebroederlijk rond het vreugdevuur rond. De wereld staat in brand en we wordt door bijna Bijbelse plagen geteisterd. La Nuit Américaine staat letterlijk voor de Amerikaanse nacht, het is twee voor twaalf en tijd om het gevecht aan te gaan. Metaforische natuurrampen staan voor de innerlijke boosheid en de in haar hoofd rondcirculerende donderwolken. De boete welke we aan de wereld terug moeten betalen. Helluvah in het Moeder Aarde personage. Niet voor niks sluit de Goddelijke artiestennaam Helluvah zo goed bij Camille Warmé aan. Het opruiend roffelende The River voert de met bloed doorlopen afvalstoffen af en gebruikt hierbij de aarde als riolering.

We bewapenen ons in een gejaagde We Want Revenge opstand en pikken het niet langer meer. Met een feministische inslag bijt deze getransformeerde riot grrl van zich af. Cold Rage and Blood pakt het PJ Harvey getinte geluid van de Emotion Pills eersteling opnieuw op. Het zou mij niet verbazen dat het zaadje toen al geplant werd, maar nu pas tot bloei komt. Zo is I Want It Solid naar haar Long Distance Runners album te herleiden. Springerige lente elektropop waarbij de liefde centraal staat. Dit roept in ieder geval de nodige vragen op. Is dit positivisme in het heden of het verleden te herplaatsen. Het is in ieder geval een aangename break, eventjes naar lucht happen. In ieder geval gaan ze in het manische Celebrate samen het onbekende tegemoet en vieren ze het leven. Blijkbaar was de frustratie en benauwenis nodig om dit punt te bereiken. Fire Architecture haalt het beste van de vintage postpunk naar boven en voegt hier de nodige indiepop aan toe.