Van een duo dat al zo lang aan de weg timmert zonder de stap naar het grote publiek te maken, kun je eigenlijk nauwelijks verwachten dat er heel gekke dingen gaan gebeuren op het zesde album. Maar die gebeuren wel.

Het sinds 1999 opererende duo Brandon Summers en Benjamin Weikel uit het Amerikaanse Beaverton (Oregon), is een van de sympathiekste formaties van de afgelopen pakweg vijftien jaar. Ideale schoonzonen, zou je met enig dedain kunnen zeggen over de  twee, maar daarmee doe je ze eigenlijk tekort. Omdat de muziek van de heren spannend genoeg is en er al zes platen lang altijd wel heel mooie dingen gebeuren. Zo ook op het titelloze, maar voor het gemak The Helio Sequence gedoopte werkje van de mannen, waarmee we de zomer wel doorkomen.

Summers en Weikel hebben minder lang nagedacht over het hoe en waarom nummers tot stand zouden moeten komen en die denkwijze legt ze geen windeieren. The Helio Sequence is een sprankelende verzameling songs geworden waarin de bekende referenties nog altijd hoorbaar zijn (Talk Talk en The Beatles bijvoorbeeld), maar waaraan ook The Beach Boys en zelfs The Stone Roses kunnen worden toegevoegd.

Het klinkt allemaal wat rebelser en zelfbewuster, hoewel nog altijd binnen The Helio Sequence-lijntjes wordt gekleurd. Want het is onmiskenbaar werk van Summers en Weikel.

Het prikkelende gitaartje in Leave Or Be Yours, op een golvend keyboardtapijt, dromerig gezongen door Brandon Summers, zorgen voor een liefdesliedje dat tot het sterkere repertoire van de Amerikanen behoort.

The Helio Sequence is een fraaie, optimistische plaat geworden, waarop we ook flarden Sting (Seven Hours) en Depeche Mode (Red Shifting doet sterk denken aan DM’s Precious) voorbij horen komen.

In het gejaagde Phantom Shore worden alle registers opengetrokken; Weikel ramt op zijn drumstel, beukende synths en een energieker dan ooit klinkende Summers zorgen dat de song niet op repeat gaat, maar moet. En dat was ons nog niet eerder overkomen met de mannen.