×

Recensie

Jazz

27 augustus 2016

Hedvig Mollestad Trio

Black Stabat Mater

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Rune Grammofon

Black Stabat Mater Hedvig Mollestad Hedvig Mollestad Trio Jazz 4.5 Hedvig Mollestad Trio – Black Stabat Mater Written in Music https://writteninmusic.com

De laatste jaren is Hedvig Mollestad Trio één van de meer opwindende, muzikale exportproducten van de Noorse muziekscène geworden. Geleid door frontvrouwe Hedvig Mollestad Thomassen is het trio met Ellen Brekken op bas en Ivar Loe Bjornstad op drums bezig met genredoorbrekende muziek waarbij onder meer heavy metal en hardrock gecombineerd worden met noisy jazzimprovisatie. Geen voor de hand liggende combinatie, maar het loont de moeite om dit even van naderbij te onderzoeken. Wij waren er vanaf hun debuut Shoot! al bij.

Black Stabat Mater is officieel de vierde studiorelease van deze bende. Samen met het album verschijnt er ook een livedubbelaar, Evil In Oslo geheten. En die vormt exact het soort materiaal waarmee u de buren genadeloos het plafond in jaagt (John Zorns Live In Middelheim op maximaal volume is in die competitie overigens een aanbevelenswaardige goede tweede).

Het album klokt net iets boven het halfuur af. In die tijd draven vier explosieve, loodzware joekels van songs al pletwalsend voorbij. Deze release leunt weliswaar iets minder aan tegen het vroege, riffgeoriënteerde werk en is eerder in de buurt van de jazzrock en avantjazz te situeren.

Zo is er opener Approaching die aanvang neemt met Mollestads vette, spacedout gitaarjams, terwijl Ivor Joe Bjornstad zijn drumstel onderhoudt met gezellig aan- en afrollende drumriffs en Ellen Brekken solide baspartijen speelt. Het nummer neemt de luisteraar mee op een trip die eeuwig mag doorgaan. Check maar hoe Mollestad deze trippy jam injecteert met heavy, Iommiaanse metalriffs, maar evenzeer met bluesy, elektrische gitaarerupties in het verlengde van Hendrix, Page en co.

Die track gaat probleemloos over in het dik zeven minuten durende On Arrival. Heel andere koek. De band moet nog even bekomen van de mokerslag die ze net uitdeelde. En dus komt traag maar gestaag al beukend en improviserend een nummer tot stand waarvan dissonantie de kern vormt. Een ware uitputtingsslag waarbij uiteindelijk – dient het gezegd – het trio het pleit wint.

Mollestad en co namen dit album zo goed als live op, waardoor de luisteraar meteen een indruk krijgt van wat dit potente trio teweeg kan brengen. In The Court Of The Trolls verwijst als titel naar King Crimson, maar heeft vooral van doen met op elkaar gestapelde lagen feedback. Niet voor watjes dus.

Het album drijft op rock-‘n-rollende ritmiek waarbij ze van de jazz vooral de “alles kan”-mentaliteit leent. Dat levert een werkelijk succulent album op, dat menig muziekfan kan interesseren. Mollestad speelt al sinds haar tiende gitaar en ging destijds vooral op zoek in haar vaders jazzcollectie. Op de muziekacademie in Oslo kwam ze Brekken en Loe Bjornstad tegen. Met hen vormde ze in 2009 het trio en bracht ze eerder drie albums uit.

Het trio zoekt op Black Stabat Mater nieuw en onbekend terrein. Om een idee te geven : -40 is haast een ballad en vormt met zijn gebruik van akoestische gitaar de antipode van de sublieme monsterjam Approaching/On Arrival (die in wezen één modderfokker van een track vormt, ook al staan ze op de hoes apart vermeld). Hier is het Mollestad, die zich genereus op de achtergrond zet en zo vrij spel geeft aan haar medemuzikanten. Geen wilde uithalen, maar bij uitstek net zeer stil, mysterieus, vol nuance en – het moet gezegd – verfijnd.

En dan is er nog Somebody Else Should Be On That Bus. We doen er het zwijgen toe en denken aan Sierre. En pakweg aan een uit het WK terugkerende Wilmots en zijn Duivels.

Er gaat van dit album een zekere primaire energie uit. Heel krachtig, erg rauw en onversneden. Het leverde het trio accolades op van onder meer David Fricke (Rolling Stone) en Richard Williams. We zeggen het niet al te vaak, maar hier en nu wel: dit is een tour de force in your face. Black Stabat Mater is een fantastische release. Naast Ritual van Fire Orchestra (die enige tijd terug de fik stoken in De Studio), onze favoriete release van Rune Grammafon.



  1. Approaching
  2. On Arrival
  3. In The Court Of The Trolls
  4. -40
  5. Somebody Else Should Be On That Bus