De Amerikaanse multi-instrumentalist Heather Woods Broderick had op haar 2015 uitgekomen album Glider haar muziek perfect in balans. gelaagde vocalen en elektronica gingen hand in hand met subtiele (door vrienden en haar broer, Peter Broderick, geholpen) klanken van piano, pedalsteel en soms wat rauwere gitaar. Het resultaat neigde soms meer naar etherische dreampop en dan weer rauwere slowcore en postrock. Hoe dan ook was de sfeer altijd licht magisch, etherisch en heerlijk relaxed. Een tikkeltje ongrijpbaar en zweverig, maar niet zo zweverig dat het komisch of psychedelisch werd. De muziek had altijd een aards randje.

Dat aardse randje is op haar nieuwe werk Invitation nog veel meer aanwezig, waardoor de dreampop elementen wat meer naar de achtergrond verdwijnen en vleugjes folk en postrock meer opduiken. Opener A Stilling Wind lijkt aanvankelijk nog aan te sluiten bij het materiaal van haar vorige album, als synths, subtiele pedalsteel en haar echoënde vocalen je heerlijk onderdompelen in een warm bad. Dan voegen drums plots een smaakvol vleugje dub toe, voordat strijkers besluiten het lied volledig te domineren en er ook nog pianoklanken dwars doorheen gaan. Het resultaat is filmisch, bombastisch, te vol en grenzend aan kitsch. Zo verslikt ze zich wel vaker op dit album. Bijvoorbeeld op de in eerste instantie minimale pianoballad Slow Dazzle, waar later toch weer de bombast-knop open gaat. Alsof er niet het geduld is om het liedje lekker te laten ademen en doorkabbelen. Een zorgvuldig opgebouwde sfeer moet op dit album vooral grootser en drukker eindigen dan het begon.

De kunst is om die “nieuw gevonden” bombast en muzikale drukte te koppelen aan het warme, vertrouwde gevoel waar ze voorheen zo in uit blonk. Gelukkig lukt dat toch zo af en toe nog. Zoals op het dreampop-achtige I Try, dat gedomineerd wordt door haar zo kenmerkende gelaagde vocalen en een meer etherische sfeer. Op het broeierige White Tail waant de luisteraar zich vervolgens in een spookachtige moerasomgeving door de opzwepende drive van percussie, een wirwar aan vocale lagen, elektronica, field recordings en psychedelische gitaren: het is druk, maar de drukte werkt gelukkig, omdat er gekozen is voor spanning in plaats filmische bombast. Heather Woods Broderick (en broer en vrienden) laat  met Invitation opnieuw een eigenzinnig en herkenbaar geluid horen. Nog steeds zijn het goed in elkaar zittende composities en soms heerlijk sfeervolle muziek. Enkel de echte magie van eerder lijkt op dit album een beetje weg, juist omdat ze het hier grootser aanpakt en minder rust in de muziek toelaat. Soms is minder meer…