Heather Nova heeft een heel eigen, heel unieke en frêle stem die gemaakt lijkt voor haar muziek. Muziek waarin ze kan spelen met haar dictie, met haar zanglijnen, met haar adem én waarbij mystiek in de beleving van haar muziek misschien wel net zo’n grote rol speelt als haar stem. Als die twee met elkaar in balans zijn, dan luister je naar iets heel bijzonders, iets bijna magisch, iets waar je alleen maar stil van kan worden. Het is die combinatie van prachtige muziek met haar stem die maakt dat zowel haar albums als haar concerten zó bijzonder zijn. Dat was juist ook wat er gebeurde met haar laatste release, Pearl en de concerten die daarop volgden.

Haar liefhebbers kijken altijd uit naar nieuwe muziek van de vrouw met de engelachtige stem. Alleen, deze keer trakteert Heather niet op nieuwe eigen nummers, maar op haar uitvoeringen, tot de essentie teruggebracht en opnieuw vormgegeven, van nummers van de hand van mannen. “Hoe klinken die nummers als ze door een vrouw worden gezongen?”, was de gedachte achter het album. Met de stem van Heather in gedachten, is dat nog altijd een vooruitzicht van het opnieuw ervaren van de magie van Heather.

Tegelijkertijd, om die magie te bereiken met covers, dat vraagt al om een uitgelezen keuze aan nummers. Nummers die Heather op een eigen manier kan brengen, nummers die misschien wel al iets mystieks in zich dragen en waarbij de uitvoering én bewerking een vergelijkbare ervaring kunnen brengen als haar eigen nummers.  Eerder al verschenen van haar hand, al dan niet in samenwerking met anderen, fraaie uitvoeringen van Nick Cave’s The Ship Song, The Clash’s Straight To Hell, The Beatles’ We Can Work It Out, Peter Gabriel’s I Have The Touch, Chris Isaak’s Wicked Game en een erg mooie uitvoering van Gloomy Sunday uit 1933 van de Hongaarse componist Rezső Seress, dat vooral bekendheid kreeg door Billie Holiday. Soms waren de uitvoeringen dichtbij het origineel, soms teruggebracht naar de essentie, maar nummers die Heather ergens wel pasten, met daarbij de eerste twee ook wel als zeer fraaie uitvoeringen.

De keuze voor de nummers op het album is enerzijds verrassend vanwege de diversiteit van de nummers, anderzijds is een aantal van de nummers al zo enorm vaak gecoverd dat de gedachte aan nog een uitvoering ervan, ook al is dat door Heather Nova met haar impressionante stem, grote vraagtekens oproept. En ja, voor dat vraagteken staat dan een woord. Waarom? Maar goed, zoals William Shakespeare al zei, without any further ado, hoe klinkt het album?

Het eerste nummer op het album is Foreigner’s Waiting For A Girl Like You. Een stretch ten aanzien van de muziek waar binnen Heather zich beweegt, toch van een heel ander karakter en een nummer dat in de verkeerde handen nog zoeter kan gaan klinken dan het origineel en een nummer dat al talloze malen gecoverd is. Waar Heather goed in is geslaagd, is het terugbrengen van het nummer naar een kale uitvoering. Geen toetsenpartij van Mick Jones, geen toetsen van Thomas Dolby, enkel de stem van Heather en een piano. Het nummer is in deze gestripte vorm een verademing ten opzichte van het origineel, maar het blijft desondanks dicht bij het origineel en de notie dat het nummer gewoon echt ontelbare keren voorbij is gekomen, te vaak gehoord, daar onttrek je je niet aan. Ja, het is Heather die het nu zingt en het arrangement is ingetogen, klein. Het blijft te vaak weerklinken in zijn typische jaren Achtig klank, al echoot de stem van Heather nu na.

John Lennon zou het misschien wel een groot compliment vinden te weten dat zijn Jealous Guy zo vaak gecoverd is, maar of hij even enthousiast zou worden over al die verschillende uitvoeringen, dat valt te bezien. Dit nummer coveren én het goed doen, dat vraagt wel ook iets extra’s er aan toevoegen. Heather geeft er een andere dictie aan, misschien net wat andere accenten en het arrangement is spaarzaam en fraai met de cello die er heerlijk in zoemt, maar pakt het nummer zo ook? De ingetogen versie die we hier horen, geeft wel heel summier uiting aan de emotie die je bij het nummer mag verwachten. Verwacht niet de emotie die je tegenkomt in de uitvoeringen van Frankie Miller of Gavin DeGraw.

Als we bij het derde nummer komen, weten we dat ook dit weer in een gestripte versie te horen is. Stayin’ Alive nu de keuze. Het is een nummer waarvan de vele covers vooral verschil maken in hoe de arrangementen zijn gemaakt, de begeleiding, het nummer blijft in de basis behoorlijk hetzelfde. Tegelijkertijd, het nummer uitgevoerd als bossa meets disco of met een typische twang sound laat horen dat het echt ook anders kan en dat het dan kan pakken. Anders dan dat het te waarderen is dat het arrangement passend is, voegt de versie hier echter weinig tot niets toe aan het Bee Gees origineel.

Het origineel van The National van Fireproof is al geen toonbeeld van joligheid en barst ook al niet uit zijn voegen van uitbundige orkestratie of uitgelatenheid in enige andere zin. En het is zo’n beetje de definitieve versie van het nummer. Hier is het Heather die het nummer akoestisch brengt. Ja, een nummer als dit, daarin kan ze onder je huid kruipen, maar komt ze dan tot die magie? Ontstaat er iets bijzonders in deze uitvoering? Het is vooral een goed gekozen nummer dat bij haar past. Maar gaat dit het origineel uit je herinnering verdrijven? Het komt niet in de buurt.

In de jaren Achtig scoorden Stock, Aitken en Waterman hit na hit. Deze zong Rick Astley voor hen, Never Gonna Give You Up. Rick heeft door de jaren heen laten horen dat er niets mis is met zijn stem én dat zijn repertoire, zeker live, meer omvat dan zijn grootste successen uit die tijd.  Ook tegenwoordig brengt hij dit nummer nog steeds zeer overtuigend live. Het arrangement hier is wederom goed, maar het was ook prima geweest als dit enkel en alleen live ten gehore werd gebracht. Je kunt vinden van het nummer wat je ervan vindt, maar de uitvoering van Rick blijft, deze versie ten spijt, toch de ‘go to’-versie.

Met Journey’s Don’t Stop Believin’ krijgen we nog een rockklassieker voorgeschoteld, akoestisch weliswaar. Ook hier weer: het arrangement, dat is prima. Het nummer is alleen ook weer zo ontzettend vaak gecoverd dat je je afvraagt waarom Heather nu juist dit covert. Het is waar, het karakter wordt ietwat anders door het arrangement, maar de essentie van het nummer, ook in deze gestripte versie, is toch niet anders dan wat Journey er in het origineel van maakte. Mooi zijn de laatste zanglijnen van het nummer, maar dat voelt nog niet als magie. Een schemertje, een sprankje.

In het tweede deel van het album vinden we over het algemeen wat minder voor de hand liggende covers. Here Comes Your Man van Pixies, Cold Little Heart van Michael Kiwanuka, een, jawel, uitbundige uitvoering van Ever Fallen In Love van Buzzcocks, met Heather opeens volop in expressie, de chanson Message Personnel van Françoise Hardy, Sailing van Rod Stewart maar ook Fragile van Sting en Like A Hurricane van Neil Young. Een mooi moment in Fragile als Heather freewheelt, datzelfde effect bereikt ze dan met diezelfde aanpak vervolgens weer niet in het nummer van Neil Young. Ja, de arrangementen, de arrangementen, die zijn steeds goed te noemen. Spaarzaam, mooi passend en nooit teveel. Sailing, als sluitstuk van het album is stomweg gewoon erg, erg mooi te noemen. Dat is enkel en alleen Heather die het zingt. Geen instrument, geen arrangement. Gewoon Heather. En dat is mooi.

Een goede cover of een goed coveralbum, dat komt nauw. Ongeacht wie er covert, én het nummer dat je covert én je uitvoering ervan, dat moet allebei staan. Dat lukt hier slechts zeer beperkt. Arrangementen zijn goed, maar tot grote hoogte stijgen de uitvoeringen niet. Er zijn vrouwen die een aantal van deze nummers ook gecoverd hebben. Niet zelden kwamen zij tot meer inspirerende versies dan Heather hier.

Wetende welke andere covers Heather eerder neerzette en hoe ze dat deed, legde de lat voor dit album misschien ook wel hoog. Duidelijk bleek uit die eerdere covers dat Heather daarin juist ook erg fraaie vertolkingen kon leggen. Het zit ook niet in het gegeven dat ze nu nummers van de hand van mannen zingt. Bij die andere covers ontbrak het daar immers ook niet aan. Dat maakt de beleving van Other Shores ook wel een hard gelag. Je weet immers hoe ontzettend mooi haar werk en zang kan zijn.

Dit album is op zijn best een eclectische serie aan covers van Heather, op zijn slechtst een album dat prima een release voor enkel de fans had kunnen zijn. Met slechts een enkele gedenkwaardig moment zal het niet iedereen even intens plezieren. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die genieten van alles waar Heather’s stem op klinkt, dat is hun goed recht. Wetende echter waar de sirene met haar zeer fraaie stem toe in staat is, wetende hoe mooi haar muziek kan zijn, dat maakt dat juist ook haar eigen muziek nu ergens ook toetssteen is. Met deze gedachten als uitgangspunt, kun je het eindresultaat van deze oefening vooral zien als het ontbreken van haar magie. Live zal het zeker overtuigend klinken: daar kan Heather altijd iets extra’s geven. Tegelijkertijd, het is te hopen dat Heather haar pen weer snel in de inkt van haar eigen creativiteit kan dopen.