Hij trok de aandacht met zijn derde langspeler The Outsiders die in samenwerking met Elvis Costello’s backingband The Imposters tot stand kwam. Voor de opvolger reisde hij vijf jaar later vanuit Candelo in het Australische New South Wales af naar de overkant van de Grote Oceaan. In Los Angeles legde hij tien songs vast in nauwelijks drie dagen, die korte sessietijd bevorderde de spontaniteit.

De van kanker herstellende Joe Henry zat in de producersstoel en dan is het niet ongebruikelijk dat de gegeerde sessieman Jay Bellerose, die samen met Jeniffer Condos een gegeerde ritmesectie vormt, opduikt.Samen met toetsenman Patrick Warren en rietblazer Henry Levy bouwden ze de demo- instructies van Cullen verder uit. Gitarist Adam Levy  complementeert op het linker geluidskanaal  het snarenwerk van Cullen. In zijn thuishaven naderden destijds verwoestende bosbranden angstvallig dicht en de pandemie en bijhorende isolatiematregelen fnuikten de vooruitzichten voor een artiest.

 Things Are Looked Up schetst de bekommernis voor die beangstigde klimaat evoluties voor de mensheid. “The ocean drank the river and the river caught the flood, while we fight from drowning in the memory of our blood/ this miracle world it grew right up out of the ground while we fight to keep from burning, burning it all down” declareert het rauwe stemtimbre van Cullen op donkere pianotonen en traag marsritme zwerven vervormde gitarenklanken.

”The song always remember” wordt gepreveld op een melodie die naar Keltische roots refereren. Song That I Know waarvoor Henry de lyrics  aanleverde komt dicht in de buurt van de bijzondere sfeer die het werk van Tom Waits uitademt terwijl het melodietje van Cowboy Truths (for Sam Shepard) verassend sterk op iets van Shane MacGowan lijkt. Het tweede gedeelde is meer poëtisch ingekleurd met songs als Hurry Your Heart , het op akoestische gitaar aangezette The Last Match en Home dat naar de titelsong leidt.

Bij Springtime In The Heart doemen herinneringen op aan Cohen en vooral landgenoot Cave op. Flatterende vergelijkingen, de immer met hoed getooide muzikant behoudt overigens ten allen tijde zijn eigenheid, ook als hij afsluit met een knap opgebouwde bewerking van het van T Bone Burnett afkomstige Kill Switch, de enige cover op dit fijne werkstukje.