Headland is er op uit om je hoofd binnen te dringen en daar een nieuwe vaste verblijfplaats te zoeken. Met de oorsprong in de surfmuziek bouwen ze ook hier een filmisch landschapscreatie op. De geluidsgolven zijn bedwongen, voorzichtig kriebelen ze aan het strand om er vervolgens met vloed een prachtige weerkaatsing in het spiegelende water te vormen; waarbij natuurlijk zilver maanlicht gloed er een doorzichtig dekentje overlegt. Met dit beeld in gedachte stap je eenvoudig in het muzikaal verwarmd badje binnen, gevuld met rustgevende zomerklanken.

Het Australische variërende gezelschap wordt door Murray Paterson aangestuurd, een veelzijdige artiest die het inzicht heeft om met de juiste personen om hem heen aan prachtige geluidscollages te bouwen. Want zo valt What Rough Beast nog het beste te omschrijven. De basis ligt wel degelijk in de popmuziek, maar door veelvoudig gebruik van minder gangbare instrumenten als orgel en accordeon komt het een stuk rekbaarder over. Met gemak gaat het door slide gitaar over in sfeerbepalende instrumentale lonely wolf countryrock om met geladen rauwe vocale uitbarstingen en explosief gitaargeweld te eindigen.

Toch overheerst bij de toongeving voornamelijk kalmte. De stevige Motörhead song Deaf Forever wordt als soepbot afgekloven tot er heldere bouillon met toegankelijke zoutloze ingrediënten overblijft. Niet verkeerd gedaan, maar de kracht van het nummer is vrijwel tot een kindvriendelijk slaapliedje teruggebracht. De tekst over een strijdbare weg naar het Vikingparadijs blijft echter recht overeind staan, waardoor het juist een luguber sterk geslaagd nachtmerrie effect oproept. Darlin’ Be Home Soon ligy daarentegen veel dichter bij Lovin’ Spoonful versie. Hier voegen ze feitelijk niks toe, maar laten ze juist veel weg om zo dicht mogelijk de kern te benaderen.

Verder zijn het allemaal eigen composities waarbij Paterson met regelmaat door bassist Joel Silbersher wordt bijgestaan. Deze muzikant is misschien nog wel meer geschoold dan de leider van Headland, hij wisselt regelmatig zijn zangpartijen af en vult ook nog aangename passages met gitaarspel en percussie in. Toch blijft hij netjes aan de frontman ondergeschikt, waardoor er geen gedring ontstaat om een vooruitstaande rol op te eisen. Net als de muziek is die verdeling volledig in evenwicht.

De teksten zitten regelmatig tegen het absurdisme aan, maar worden zonder enige ironie hang bezongen waardoor dit niet eens opvalt. Daarbij duiken ze niet de nodige diepte in. Het is maar bijzaak, de aandacht gaat voornamelijk naar de schitterende vormgeving en opbouw van de songs uit. De oorsprong is dus klein waardoor het een folky inslag heeft, al zijn de nummers alles behalve kaal te noemen.

De effectenpedalen worden als een haperende versnellingsbak ingedrukt, zonder het overige muzikale gereedschap in de weg te zitten. Zang zetten ze alleen maar als noodzaak in, waardoor er een evenwichtige afwisseling tussen instrumentale juweeltjes en kant en klare popliedjes ontstaat. Headland maakt een waardige opvolger van het twee jaar oude True Flowers From This Painted World. Het is een tikkeltje soberder allemaal, en raakt daardoor nog harder.