De puurheid van dierlijke klanken vormt het grondbeginsel van alle communicatiemiddelen. Woorden kunnen op verschillende manieren geassocieerd worden. Uiteindelijk bepaalt de innerlijk getroffen ontroering de zeggingskracht, meer nog dan de betekenis van de zinnen. Klanken zijn universeel, woorden cultuurgebonden. Elimineer je het gesproken taalgedeelte, dan is er geen onderscheid meer.

De Japanse Hatis Noit gaat op zestienjarige leeftijd naar die filosoferende oerkern van het overgangspunt tussen muziek en spirituele heling opzoek. Ze haalt haar voldoening bij de Boeddhisten uit Nepal. Er volgen leerzame jaren in het unieke theatrale jazzy postrock doomgezelschap Mutyumu waar ze met haar dromerige theatrale stemgeluid voordracht de nodige folky metalwave diepgang toevoegt. Binnen de band Magdala verkent ze de grenzen van het evangelische kerkelijke koorzang en sluit weer bij die religieuze puurheid aan waarmee ze als jong volwassene kennis maakt. Universal Quiet is een sterk staaltje stemtovenarij en verschijnt in 2015 onder haar eigen naam.

Als raamwerk gebruikt Hatis Noit bij Aura de vooruitziende blik welke de jong overleden essayschrijver Walter Benjamin (The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction) op de hedendaagse kunstvormen had. De adoratie voor het Angelus Novus schilderij van Paul Klee eist met zijn driedimensionale visie een prominente hoofdrol op. Hatis Noit plaatst zichzelf definitief in de schijnwerpers, trotseert het moerasvaarwater van het traditionele Mystère Des Voix Bulgares, de IJslandse Björk folk, gothic wereldmuziek en new wave tussenmengsels. Haar Japanse holle doordreunende Jomon cultuurbeschaving en de Gagaku muziekroots brengen alles in verbintenis en beweging. Klassieke hemelse Gregoriaanse geloofsbelevingen voegen zich belangeloos bij het traditionele Japanse Inori gebed waar natuurkracht geluidscollage effecten het flora en fauna hoorspel versterken.

Thor, de Germaanse heerser van de donder, wispelturig, eigenzinnig, krijgshaftig. Strijdbaar overwinnend, de traditionele folk als basisbeginsel. Willekeurig geplaatste muzieknotenklodders vormen het A Caso verfpallet en roeren zich tot een kakofonische klonterige brij met dirigerende opera uitspattingen. Himbrimi is de acclimatiserende ijsduiker, jagend naar haar prooi en draagt zusterlijk met de Angelus Novus engelen adoratie diezelfde onbeschrijfbare schoonheid als The Host of The Seraphim van Dead Can Dance uit. Aura, het verlichtende energieveld welke zich als beschermheer om de mens vormt. De gemoedstoestand geeft er kleur en waarde aan. Het universele paars, het hemelse indigo en het emotionele oranje, voor mij komen deze lagen op Aura het meeste aan bod.

Hatis Noit visualiseert, projecteert, dynamiseert en deprogrammeert het onderbewustzijn. Bijzonder meditatief, bijzonder geestverruimend maar dan zonder de verslavende genotsmiddelen werking en zonder het muzikale uitgangspunt te verliezen. Ze gromt, dartelt en huilt en gebruikt de elastische spanningsbogen om de operakant te etaleren, verenigd deze wervelwind met zware serene rust en luchtige onweerswolken. Het Aura titelstuk graaft onderin het diepste in de ziel, de klaagzang werpt zich tegen de muren op, krabbelt omhoog en daalt vervolgens neer. Bouwstenen die uiteindelijk de thuiskomende poorten naar Sir Etok openen, het einde van de huidige wereld. Niks huiveringwekkends aan, de verrijking zit hem in de ontplooiing van het zesde zintuig. Intuïtie, het aanvaardbare inzicht zonder nadenken, zonder angst, zonder twijfel.