Sinds het Zweedse Hater tekende bij Fire Records bracht de groep de ep Red Blinders uit en het album Siesta. De dreampop/indie/shoegaze van het viertal mocht er wezen en werd dan ook opgepikt door festivals als Eurosonic, Roskilde en SXSW.

Vier jaar na het nogal lang uitgesponnen Siesta is Hater terug met het tweede album bij Fire Records (het derde in totaal): Sincere. De band houdt het beduidend compacter, met vijf nummers minder dan op Siesta en een speelduur van slechts 35 minuten. Ondanks dit kun je Sincere toch geen album met stootkracht of impact noemen. Na de doorleefde, verlangende, gloedvolle indiepop van opener Something houdt de band het tempo vrij lang laag zonder daar veel spanning, krachtige hooks of compositorisch vernuft aan te koppelen. I’m Yours Baby heeft een aantrekkelijk geluid dat je terugvoert naar begin jaren negentig maar de song is niet meer dan aangenaam. Bad Luck kabbelt voort – indachtig Caroline Landahls verzuchting ‘… feeling low…’ – en is qua geluid en sfeer vergelijkbaar. Proven Wrong schrijdt hierna ook vrij langzaam voort zonder noemenswaardig momentum.

Halverwege het album kent Brave Blood een veelbelovend ruwer intro. Hierna verschiet de track toch naar wat zachtere tonen. Maar dat doet niet veel afbreuk aan deze milde shoegazetrack. De zweverige zang van Landahl en de (ritme)gitaar duwen de song ingetogen maar op mooie wijze voort naar een aanzwellend noisemuurtje op het einde.

Brave Blood vormt het begin van een wat gevarieerdere tweede helft. Het snelle Far From A Mind is lekker straf gedrumd, compleet met jengelend gitaarwerk en prettig zeurderige zang en daarmee een welkome opleving, zonder echt indruk te maken. Het langste nummer van het album, Summer Turns to Heaven is een opvallende song, vooral doordat na Landahls kwetsbare zang, vol vertwijfeling, de track een wending naar een instrumentale, door vrije gitaarklanken getekende, uitloop kent. Hater ontvlamt pas echt in de prachtrefreinen van het hierop volgende Renew, Reject. Het is een van de weinige keren dat je echt rechtop in je stoel gaat zitten. Afsluiter Hopes High laat robuuste drums en bas horen en voert weer een beetje terug naar het begin van de plaat, zij het dat de band hier wel wat meer losgaat.

Sincere is een passend vervolg op Siesta maar Hater tilt haar muziek niet naar een hoger plan. De groep trekt regelmatig weer die aangename sferen op die de atmosferische en bedwelmende indie van begin jaren negentig in herinnering brengen. Dat levert een fraai klinkend album op dat ook diepgang en een zekere neerslachtigheid uitstraalt. Aan de andere kant blijft het aantal memorabele songs toch beperkt. Daar valt voor Hater nog steeds wel het nodige te winnen.