Het Zweedse Hater brak de afgelopen twee jaar dankzij twee EP’s en een album door naar een groter publiek. De indie-/dreampop van het kwartet vond dermate veel weerklank dat optredens op SXSW, Roskilde en Eurosonic volgden.

De vorige release, Red Blinders, was dan wel kort, deze EP vormde wel een prima staalkaart en meer dan een tussendoortje. Vergeleken hiermee klinkt dit ‘coming of age-album’ Siesta over het algemeen iets fragieler en subtieler. Dat werkt veelal goed want Hater is bijzonder gedreven in het maken van warme, verfijnde en intelligente popsongs. Siesta is met veertien veelal ingetogen nummers, waarvan het merendeel boven de vier minuten, wel een behoorlijk lang verhaal. Per luisterbeurt geven de songs natuurlijk meer details prijs maar de band had het, hoewel er eigenlijk geen fillers te vinden zijn, best wat korter mogen houden om zo de impact te verhogen.

Na de zomerse melancholie van From The Bottom Of Your Heart is single It’s So Easy het eerste hoogtepunt: analoge synths, een leidende bas en wat licht industriële effecten maken van deze uptempo song bijna een hommage aan die jonge bands die in de jaren tachtig bij Factory ruim baan kregen. Op Fall Off, die andere single, wederom een fraaie – dit keer vloeiende, glijdende – baslijn. De saxofoon op I Wish I Gave You More Time… is een smakelijk detail binnen een zwoele setting. Caroline Landahl klinkt bij vlagen schril, openhartig en kwetsbaar. Het is een van de karakteristieke elementen in de muziek van Hater op Siesta.

De tweede helft van het album bevat enkele songs waar Landahl wat steviger uithaalt of zelfs heser klinkt. Your Head Your Mind laat zelfs wat noise horen; een geluid dat binnen de relatief kalme context van de plaat zeker opvalt. Het zijn echter niet deze pittigere songs waarmee Hater het meest overtuigt. De hoogtepunten zitten vooral aan het begin en ook richting het einde van de plaat: het mooie All That Your Dreams Taught Me klinkt oprecht, schril, kwetsbaar en leunt op eenvoudige maar memorabele hooks. Het rustgevende Seems So Hard, dat doet soms wat denken aan de latere Cocteau Twins, is wellicht nog fraaier. Afsluiter Weekend, met zijn stevigere beat, geaccentueerde gitaar en spoken word is opvallend en van de uptempo tracks is Cut Me Loose een van de betere; indiepop over jong en onbezonnen zijn: ‘Wouldn’t it be fun? Noon is halfway and I feel gone’.

Hoewel dit relatief ingetogen album Hater niet op een hoger plan brengt, is het wel degelijk een plaat met wenkende, fraaie sferen waarmee Hater haar positie zeker consolideert.