Elegy, het debuut van HAST vond moeiteloos onze eindejaarslijst in 2019. Wij werden dan ook volledig omver geblazen door de sfeerrijke escapades en die lekker dikke sound die de vijf mannen van de band in hun uitbundige exploratie van jazz teweeg brachten. Het was wel een wat kort album. We wilden heel snel veel meer van deze band horen.

Na twee jaar zijn de mannen dan eindelijk weer terug maar echt scheutig wordt het natuurlijk niet met een EP natuurlijk. Want alles klinkt op de Ubi Sunt EP weer zo verschrikkelijk goed dat we natuurlijk gewoonweg een heel nieuw album hadden willen hebben.

De kracht van HAST ligt zonder meer in de manier waarop ze minimaal en supersfeerrijk jazz avontuurlijk om weten te draaien naar super energieke tegen metal aanduwende rock.

Gelijk met de openingstrack Tuffe komt die oerkracht in een heerlijke weldaad weer glansrijk naar voren. Rob Banken (alt sax), Cyrille Obermüller (contrabas), Elias Devoldere (drums) en Roeland Celis en Artan Buleshkaj (gitaar) zijn een ijzersterke eenheid die niet anders als vol een compositie ingaan en er dus altijd alles uit kunnen halen wat er in zit. Wat een verrukkelijke groove leggen Obermüller en Devoldere ook weer neer zeg!

Ook opvolger Photonic heeft die oerkracht weer waarover Celis, Buleshkaj en Banken helemaal los kunnen gaan over de drive and force die Obermüller en Devoldere onverdroten neerleggen. En hoe subtiel eerst en fascinerend stuwend later bouwen ze die track toch ook weer uit. Wat zijn dat toch weer twee verrukkelijk aanstekelijke tracks die de mannen hier achter elkaar neerleggen.

Met I’m Norma Bates duiken ze dan vervolgens weer de verstilling in met prachtige door elkaar gelochten gitaarminiaturen van Celis en Buleshkaj en lange dromerige klanken van Banken daar overheen. Om dan met Trismosin binenn lekker zwaar aangezette dwarse ritmes daar met de gitaren op (speed)metal stand briljant overheen te duiken.

Wat een fascinerende kracht komt daar toch weer los als ook de rest van de band op volle kracht gaat. Geen band die zo knap vanuit jazzstructuren met zoveel met (speed)metal kracht een compositie weet op te blazen. Dan vervolgens halverwege de compositie volledig omdraait en in een fraaie verstilling eindigt.

Malbrook beëindigt deze tweede EP gloedvol. Fraai ingehouden tegelijk avontuurlijk dubbel gitaarwerk waarover Banken zijn prachtige lijnen speelt en Devoldere en Obermüller een relaxte basis pakken.

De Ubi Sunt EP bewijst wederom wat een ongelooflijk interessante band HAST toch is en wat een geweldige muzikanten de band rijk is. Muzikanten die binnen de rijke Vlaamse scene, met alle andere bands waar ze ook in zitten en alle projecten waar ze aan meewerken, fascinerend hard doorgroeien ook. En nu geen twee jaar meer wachten tot dat tweede album er eindelijk is hè? Aan een band als HAST kun je grote behoefte voelen en die dient gewoonweg gevoed te worden.