What about HammerFall? Was dan onderhand hun formule toch al niet wat opgebrand? Nee hoor, voortgaande op dit twaalfde album blijkbaar toch helemaal niet. HammerFall, ooit gestart als covergroep, intussen Zweedse powermetalband met respectabele staat van dienst, komt nu, binnen hun eigen zo herkenbaar muzikaal frame, zelfs geheel rechtop uit de pandemie met tien nieuwe heavy HammerFall-anthems. Net op tijd om hun toegewijde tempeliers straks weer pompend en headbangend trouw te laten zweren vanaf het podium. Maar zeker ook mindere adepten kunnen zich deze kelk songs zeker laten welgevallen.

Het begint bijvoorbeeld al met grootse opener Brotherhood, een tussen de ohoho’s flitsende ode aan hun eigen solide groepsbanden en één hartverwarmende uitdrukking van verbondenheid met hun schare fans van het huidige en hopelijks ook volgende uur. Tenenkrullende meligheid? Bah, ook weer niet, daar ga je trouwens zo aan voorbij van zodra hun stekende lofzang als een wilde thrashtrein over je heenrolt. Met die voortslepende vocals van frontman Joacim Cans, met die versplinterende, opruiende gitaren van bandstichter Oscar Dronjak, Pontus Nogren en Fredrik Larsson en die hyperkinetische drums van hanenkam David Wallin hebben ze meteen een geknipte opener voor de zinderende liveconcerten die ze hopen te zien doorgaan vanaf mei 2022. Het gezelschap weet perfect hoe ze hamerend vanaf hun stalen aambeeld instant schoolvoorbeelden van traditionele powermetal uit hun gloeiend vuur kunnen halen. Bombast, epiek en zang op nog steeds onhaalbare hoogten.

Het titelnummer Hammer of Dawn zet met scanderend koor en op ritme van bas en drums meteen de dans in voor een typisch HammerFall-nummer, prima refrein en een frontzanger helemaal op dreef. Gigantische speed en deinende koren worden gewoon overgezet naar het even energieke No Son of Odin en het huppelende Venerate Me, dat op het einde in de ohoho’s nog vereerd wordt door een klein gastoptreden van King Diamond. Reveries begint als met een fout russisch na-na-na-hymne om na de zware riff, enkel onderbroken door enkele pauzes, even harmonisch door te glijden in Cans schril melodieuze keelgeluid. Fraaie solo en meezinggehalte voor straks helemaal tot aan de verste fanrijen. Dan naadloos ook het even assertieve Too Old to Die Young, met ijzersterke melodie en stuwende gitaren, oldskool, honderd procent volgens het boekje.

Not Today, neemt even gas terug, een emotionele ballade met bijgevolg alle ruimte voor croonende Cans’ stembereik, solide geflankeerd door afwisselend wiegend solerende gitaristen. Dan weer heavy fullspeed voortdenderend, Live Free or Die, meezinger volgens het beproefde traditionele recept. Het forse State of the W.I.L.D. start sluipend, maar maakt dan deemoedig vrije baan voor een regelrecht strijdvaardige riff-invasie. No Mercy reserveert dan als supersnelle afsluiter verrassend nog wat allerlaatste krachtvoer voor de headbangers. Scanderen dan maar, met volle overgave, met dat ‘No Mercy For You’! Tot twee van die briljante HammerFall-vaklui de eer krijgen om in een mix van blitsend, doedelzakkend, schurend, pompend gitaarvuur alles af te sluiten.

Fans van Sabaton, Helloween, Battle Beast, en van nog veel andere potig gelijkgestemde zielsgenoten, wat kan de powermetalfan nog meer wensen? Hier komt HammerFall terug met een meer dan gemiddeld aantal catchy klassieke metalmelodieën en dito frisse oorwurmen op hun bedje van power en bombast uit vorige tijden. Worden we daar ergens toch niet helemaal blij van? Het enthousiasme en het vakmanschap van HammerFall brengt hen weer precies tot daar waar ze zeer goed in zijn. Zelf relativeren ze hun mars met een knipoog : “We zijn veel te oud om jong te sterven. Durven winnen, riskeren, durven dromen, zo zullen we zegevieren.” (Too Old To Die Young). Verdict van het hof en onverbiddelijke laatste slag met de Hamer der Dageraad : dit HammerFall blijft dé topper in zijn genre. Hamers hoog!