Het Rotterdamse Half Way Station – een viertal tegenwoordig-  ontstond ooit doordat Rotterdammers Rikke Korswagen en Elma Plaisier samen wat muziek begonnen te maken. Hun eerste album Moonshine liet een bijzondere combinatie horen van symfonische rock, psychedelica, een paar onsjes wave en de kraakheldere stem van Plaisier. Die ingrediënten zijn er weer op album nummer twee DODO. Maar wie de tien tracks achter elkaar hoort, beluistert een band die een meer dromerige sfeer creëert dan op het debuutalbum.

Dat de groep voor de opnamen van DODO naar de Provence trok –en daar wellicht in de goede stemming kwam-  kan een reden zijn. Ook Moonshine werd in Frankrijk opgenomen, maar dan wel in de hoofdstad. Voor DODO nam Half Way Station zijn intrek in een van alle gemakken voorzien landhuis. Dat hadden ze volledig tot hun beschikking. Diverse kamers fungeerden dan ook tegelijkertijd als studio en op elke opnameplek kon een aparte sfeer worden gecreëerd.

Albumopener en eerste single Sister Don’t You Cry, met een repeterende ‘chant’ als basis en Press Play en Find Love, waar uitwaaierende toets- en gitaarpartijen zorgen voor het symfonische element, leiden naar het verstilde middenstuk van het album in de vorm van Take Us en Junction. Vendetta (The Sweet Taste Of…) is een mooi hoogtepunt halverwege. Voor de vinylkopers: een bijzonder sterk begin van kant B. Op die tweede kant valt het derde nummer op, een op het eerste gehoor vrolijk klinkend bluegrassdeuntje, waarin door de spookachtig aandoende keyboardtoevoegingen uiteindelijk toch de naargeestigheid overheerst. Het zou de soundtrack van een niet al te vrolijke roadmovie kunnen zijn. Opmerkelijk: de titel van deze track is Junction (‘5’, staat er achter), terwijl track 5 van het album ook Junction heet (hier met de toevoeging ‘4’). Dit nummer is een creepy ‘interlude’ van twee minuten, waarin Elma met haar kopstem tekstloos over de toetsenpartijen meandert.

Onlogisch? Misschien moet je bij de beluistering van DODO niet proberen met beide benen op de grond te staan en is het een plaat waarbij je vooral allerlei conventies moet loslaten. Wellicht heeft Half Way Station dat in Frankrijk ook wel geprobeerd. Of is het ze overkomen, in hun eigen universum, afgesloten van het alledaagse in hun eigen landhuis in de Provence.

Bij het beluisteren van DODO komt de naam van de Amerikaanse band Throwing Muses bovendrijven. De muziek van Half Way Station beoordelend zou je kunnen veronderstellen dat het een invloed was, ware het niet dat de bandleden nog nooit hebben gehoord van deze band waarmee Tanya Donnelly en Kristin Hersh eind ’80, begin ’90 furore maakten in het ‘college’ (Amerikaanse universiteiten)-circuit.

In het Rotterdamse Rotown is zaterdag 10 oktober het releaseconcert van DODO. Eindelijk weer een thuiswedstrijd voor de band die inmiddels ook in Frankrijk en Duitsland serieus aan de weg timmert. Ter illustratie: de Franse release van de tweede plaat was medio september al, met een concert in Club Le Reservoir in Parijs. Van het bezoek aan Parijs werd ook een documentaire gemaakt. Onlangs nog gaf de groep een showcase op de Hamburgse Reeperbahn, de plek waar ook de Beatles voor hun doorbraak met marathonconcerten aan hun act schaafden.