Ook Halestorm – neen, niet die andere, Alestorm, de Schotse folkmetalband – … wel dus Halestorm, de onstuimige hardrockband uit Pennsylvania, met frontvrouw-gitariste Lzzy Hale, drumbroer Arejay Hale, gitarist Joe Hottinger en bassist Josh Smith, heeft na de lockdown ook een nieuw, vijfde album uit! Alleen al het schrikwekkend gloeiend rood van de hoes van dit Back From The Dead deed de temperaturen hier al spontaan stijgen. Lzzy’s er onverhuld witheet op vastgelegde boosheid en frustratie schreeuwt zich bovendien van het plaatje af, vage voorbode van de behoorlijke portie onderhuids naars nog in aantocht. En inderdaad, het album is niets minder dan, breed uitgezongen, Lzzy’ verhaal van moeizame terugkeer uit een gore pandemieafgrond, identiteitscrisis, haar eigen gevecht voor mentale gezondheid en survival, het nog proberen levend houden ook van vertrouwen in de mensheid.

De poppy-gladdere, meer vriendelijke, meer gezuiverde songs zitten er zeker tussen. Maar het zijn vooral de kinetische opstoten, de linea recta gestrekte middenvingers, die, na ieder terugtrekken weer opkomen en gaan. Verschillende sferen vloeien fraai samen als getijden en resulteren, verbazend, mooi afgemeten in een nieuwe resem aan beresterke heavy rocksongs.

Halestorm – Back From The Dead [Official Video]

Zelfs nog niet echt toepasselijk voor een band als Halestorm, het gezelschap trapt binnen op windkracht 10. Met een absoluut metalhoogtepunt binnen hun oeuvre bovendien, titelsong Back from the Dead. Stevig weidse zwarte riffs, dit wordt met z’n allen luidkeels meezingen met Lzzy die haar stembanden exemplarisch aan flarden krijst. Bespaar haar de rouwgebeden, ontboezemt ze ergens, ze is aan ‘t oprijzen uit de shit, bezig met haar gevecht om haar duisternis en depressie klein te krijgen. Samen met de flitsende solo’s, razend gebas en gedonder, alles in één, een regelrechte groepsprestatie. En Lzzy’s naam daarmee meteen weer helemaal van haar grafsteen afgestraald. Het volgende Wicked Ways is een even loodzwaar en meedogenloos doorbeukende storm. De wilde zoektocht van een onvolmaakte, kwetsbare, angstige Lzzy naar houvast en manieren om de wereld opnieuw te kunnen omarmen. Voortgaand op het driftige keelgeluid is dan alvast de verbale assertiviteit al teruggevonden.

Het grungy Strange Girl ontpopt zich als eerlijke hart-onder-de-riemsong voor de lgtbq+-gemeenschap. Heel intens en met van de meest openhartig mogelijke lyrics om op te roepen tot verandering en vooral aanvaarding. Weer een dikke middelvinger, richting de Orbáns van deze wereld.

Brightside, met in zich wilde drums en een repeterende Zeppelin-Kashmir-riff, weidt bijna sarcastisch uit over tegen beter weten in uitkijken naar lichtpuntjes in hopelozer wordende omstandigheden. Hoe opzwepend is dan vol religieuze beeldspaak, het anthem The Steeple. De donkere wolken scheurden episch vaneen. Halestorm zag en voelde zich eindelijk weer verlost. Ervoer plots als vanouds de vurige band met de fans. Als begeleid door een koor van duizend scanderende engelen schrijdt Lzzy weer binnen in haar koninkrijk, haar kasteel, kerk, kathedraal. Op die plaats waar God en de duivel samenkomen staat Lzzy, als schreeuwende rots in de branding weer helemaal in het midden. Pathetisch? De fans zullen er straks pap van lusten.

De melancholische, akoestische ballade Terrible Things doet je dan ineens neerstrijken in een aangenaam intermezzo, oase van ingetogenheid, terwijl Lzzy mijmerend haar beleving van een wereld onder pandemie in kaart brengt. Het majestueuze My Redemption. Wars van de inhoudsloze clichés heeft Lzzy het in haar altijd zonneklaar proza andermaal over haar persoonlijke happy end, haar zelfverlossing. Het wapen dat haar zelfvertrouwen moest uitroeien blijkt nog niet gebouwd. Volgt dan een luikje feministische items. Het verwrongen metaal van Bombshell, over haar verzet tegen seksisme en vrouwenhaat. Zie Lzzy maar niet als die fragiele bloem, integendeel in haar heeft ze de fragiliteit van een bom. Het geile I Come First daarop gaat over ‘eigen seksualiteit eerst’ en gelijkheid in heterorelaties. ‘Denk maar nooit dat je binnenbent, je krijgt wat je geeft, geef het en wacht op je beurt.’ Psycho Crazy tenslotte roept in even klare taal op tot relationeel zelfvertrouwen. Degradeer van zodra het even moeilijk gaat je partner niet tot patiënt. ‘Als je me gek wilt, word ik je psycho.’

Het slotnummer, topper Raise Your Horns is een gepassioneerde piano-solo-ballade, ode aan de wereld en appèl voor een positievere geestelijke gezondheid. Ze refereert daarbij expliciet aan de solidariteit binnen het metalgild met hun verbindende ‘raise your horns’-handbeweging. De song groeit uit tot haar meest indrukwekkende vocale topprestatie. Lzzy en de piano. Gaandeweg gulpt de song eruit als een grote brok wilde emotie, met de kracht en furie van een ongetemde rock-Adele. Schitterend.

Halestorm – Raise Your Horns [Official Audio]

Dit Back From The Dead bevat door zijn intrinsieke ritus van zuivering en catharsis vanzelfsprekend heel wat meer ongekuiste heavyness dan radio- en Grammyvriendelijk glansproduct. Wat een barokke donderwolk aan prima gearrangeerde hardrock-anthems is deze Halestorm geworden, met al z’n gelaagde zangharmonieën en strakke gitaren. Deze creatieve plaat is afgetekend een muzikaal hoogtepunt van met loeiende rockstem terugvinden van eigenwaarde. Deze op heden brutaalste Halestorm houdt de vlag van de hardrock hoog en geheel ongeschonden. So for hell, raise your horns!