In 2006 miste Guillemots op een haar na de Britse Mercury Prize; Arctic Monkeys ging met die trofee aan de haal. De albums Through The Windowpane en Red maakten hierna de verwachtingen waar, al bleef er op deze platen nog wel wat te wensen over. De band evolueerde van meeslepende, rijke pop naar meer pakkende liedjes. De mooie, hoge stem van Fyfe Dangerfield bleef het voornaamste visitekaartje.

Guillemots is echter nog niet naar een groter publiek doorgebroken en laten we maar direct met de deur in huis vallen: dat gaat met Walk The River ook niet lukken. De band komt met een mooi, weids geluid en weet hier en daar met subtiele muzikale penseelstreken te prikkelen. Zelden komt het echter tot memorabele songs.

Walk The River is de sfeerrijke, kalme opener. Het ruimtelijke geluid is prettig maar Guillemots komt niet los. Ook verderop de cd een paar veelbelovende nummers die een hook, een echte prikkel ontberen: Inside moet het achteraf vooral hebben van een dun effectvol gitaartje en losse, jazzy drums en Tigers kent een interessante, hoopgevende break, maar daar blijft het bij.

Guillemots presteert het om twee nummers van bijna tien minuten te brengen, zonder dat duidelijk wordt waarom men zoveel tijd uittrekt. Het lijkt erop dat de band krampachtig wil forceren. Het oninteressante I Must Be A Lover doet de wenkbrauwen fronsen. Deze band moet toch wel beter kunnen?

Gelukkig laat Guillemots hier en daar nog wel horen dat zij tot mooie dingen in staat zijn: Ice Room is een aardige hutspot van stijlen waarbij de band bij momenten naar U2, New Order, The Cure lijkt te knipogen. Op Vermillion scheert de bands langs prachtige muzikale oorden dankzij mooie klankkleuren en betoverende momenten. Het blijft echter bij een tipje van de sluier.

Op de single The Basket komt alles goed samen: ijle, heldere zang en een glorieus refrein. Hier lost Guillemots de belofte in. Ook de hieropvolgende ballad Dancing In The Devil’s Shoes is raak. Een weidse, gestaag opklimmende ballad waar je zonder veel fantasie zo een U2-track in kunt horen.

Het wordt echter zo langzamerhand wel tijd dat Guillemots met dat album komt waarop ze hun potentieel ten volle benutten, want met de paar mooie momenten op Walk The Line komt de band natuurlijk niet echt veel verder.