Met hun cabareteske, frivole, veelzijdige en meertalige ‘soundtracks’ borduren Guilia Y Los Tellarini voort op de op hun debuutalbum Eusebio ingezette koers. Het ontstaan van de band is even grappig als toevallig. ‘Gewapend’ met een accordeon in haar hand betrad de Italiaanse zangeres Guillia Tellarini de Maik Maier studio in Barcelona. Daar ontmoette ze de muzikanten Maik Alemany, Jens Neumaier en Alejandro Mazzoni. Zij vielen als een blok voor het zwoele, unieke stemgeluid (en wellicht ook de ‘looks’) van de Italiaanse schone. Deze ontmoeting mondde uit in een spannend muzikaal project waarbij de Mediterraanse warmbloedigheid centraal stond en er een intrigerende mix van chansons, jazz en latin ontstond.

Het album Eusebio kwam vervolgens in de handen van Woody Allen terecht, die ook ‘betoverd’ werd door Guilia en haar band. Twee nummers van de plaat kwamen zodoende in de film Vicky Cristina Barcelona terecht. Sterker nog, het nummer Barcelona werd zelfs bestempeld als titeltrack en themanummer. Ook La Ley Del Retiro is horen in de film.

L’ Arrabbiata bevat ook weer genoeg nummers die hun weg naar het witte doek zouden kunnen vinden. Er wordt wederom veel gevarieerd in stijl, taal en tempo en dat levert een vermakelijk album op. Toegegeven, niet alle nummers sprankelen genoeg om blijvend te overtuigen maar er valt genoeg te genieten tijdens het luisteren naar deze twaalf nieuwe tracks. Met de vrolijke opener El Gato De Mi Vecina trekt Guilia meteen de aandacht. Daarna ontspint zich met Gabriella een soort zwoele, Moulin Rouge-achtige nachtclubjazz om vervolgens richting de bossa nova af te reizen in Caricias. Warszawa tapt weer uit een heel ander vaatje en gaat op de cabareteske toer.

Daarna zakt het album helaas wat in en krijgt het met de degelijke, doch niet echt memorabele nummers als Il Ne M’Aime Pas, Turtle, Jail, Le Parfum en Il Cuore niet het gehoopte vervolg. Gelukkig zijn de laatste twee nummers van het album weer zeer aangenaam. Loko Amor klinkt zeer sfeervol en verleidelijk en met de afsluiter Maldita Fe heeft Guilia duidelijk het beste voor het laatst bewaard. Het zorgvuldig opgebouwde nummer zorgt voor een ‘grande finale’ met opzwepende gitaarklanken, subtiel begeleidende blazersarrangementen en heerlijke koortjes, waarna de ‘voice over’  onder meer de ogen van Gulia op versierende wijze roemt.

Met de pure woede (L ‘Arrabbiata) wel mee bij Guilia Y Los Tellarini. Nog iets meer pit en power zoals in het laatste nummer hadden het album iets extra’s mee kunnen geven. Nu is het ‘gewoon’ een goed album met enkele doeltreffende uitschieters. Maar die mogen dan ook echt niet gemist worden!