Greener Grass
Greener Grass
Greener Grass uit Amsterdam creëert met het titelloze debuut een aparte soundtrack. Dat heeft veel te maken met de sobere instrumentatie, balancerend op percussie en door de contrabas van Camiel Jansen uitgezette lijnen brengen drie jongedames een melodieus experiment van delicate harmoniërende zang. De in jazzkringen niet onbekende Sanne Huijbrechts voegt met een xylosynth kleurrijke accenten bij de percussie bijdragen van de andere zangeressen Julia Werner Vita Pagie.
De afzonderlijk aangebrachte ideeën worden gezamenlijk verder uitgewerkt tijdens een zoektocht ze naar een eigen muzikale taal, dat gebeurt vaak met een minimum aan woorden. Vanaf het op mandolinetonen getokkel geënte Erase komen we in de leefwereld van Greener Grass, een persoonlijke muzikale taal die soms soms beangstigend samenzweerderig klinkt, op andere momenten heerlijk dromerig. Zoals de fraaie naamloze titeltrack illustreert en het door Jansen tijdens een schrijfsessie in een boshuisje aangebrachte The Road, de verleidelijke samenzang steunt op subtiele percussie en gaandeweg loopt de lieflijke zang over in een ritmisch stramien dat naadloos doorloopt in The Quiet, een wanhopige schreeuw vanuit een desolate eenzaamheid.
Acid Water maakt een peilloze diepte haast tastbaar en dat gebeurt hier wel vaker met spaarzaam verwoorde verhalen. Soms volstaan zelfs enkele woorden, in Deep Within wordt die simpele frase oneindig herhaalt wat een bijzonder effect sorteert. Het klaaglijk gezongen Dear Mr. President pendelt van folk naar jazzy getinte passages evenals het wonderlijke Rippling Sea dat naar een meeslepend River meandert.
Dit opmerkelijke debuut is bovenal een eigenzinnige muzikale collage in een persoonlijk universum en wordt mooi afgesloten met het a capella gedebiteerde No More.