De waardering voor Green Day is vooral met de platen na 21st Century Breakdown (2009) danig afgenomen. Nu waren de meningen over het trio altijd al verdeeld, maar de afgelopen tien jaar zijn goede kritieken toch echt spaarzaam geworden. Een stuk spaarzamer in ieder geval dan voorheen, toen de band met albums als Kerplunk (1992) en Dookie (1994) een aardige reputatie opbouwde en die met Nimrod (1997), Warning (2000) en American Idiot (2004) ook nog eens in stand wist te houden, terwijl flink wat generatie- en stijlgenoten in de vergetelheid begonnen te raken.

Father Of All Motherfuckers is het dertiende (!) Green Day album. Het is met 26 minuten tevens de kortste plaat van de band. Binnen die korte tijdspanne is het ook nog even zoeken naar memorabel materiaal. De band lijkt om te beginnen regelmatig geforceerd jong te willen doen en de muziek is soms geschikter voor reclames dan voor een zichzelf respecterende band. I Was A Teenage Teenager is veelzeggend, het is nineties tiener-indierock, een meerstemmige meezinger die zo op een festival-verzamel-cd uit pakweg 1997 had kunnen staan: ‘My life’s a mess and school is for suckers’. Op Take The Money And Crawl is het credo: ‘This is the wild life, I’m gonna take a dive’.

De plaat kent weliswaar een vliegende start met Father Of All… en Fire, Ready, Aim, maar de luidruchtige, uitbundige poppy sound, inclusief kopstemmen, nodigt niet uit tot herhaaldelijk luisteren. Het is hier meer een kwestie van vervreemd raken van je punkwortels dan op frisse wijze iets nieuws proberen. Met de glimmende poprock van single Oh Yeah! gaat het iets meer de goede kant op, maar pas met die andere single, Meet Me On The Roof spitsen we de oren. Ook deze track is even wennen maar het is gewoon wel een verdomd smakelijke, aanstekelijk en melodieuze rock-‘n-roll-song, en beter dan het weinig relevante Stab You In The Heart, dat het nodige leent van de evergreens Hippy Hippy Shake en Jailhouse Rock.

Richting het einde van Father Of All Motherfuckers weet Green Day gelukkig nog een paar keer meer te overtuigen. Dat doen ze bijvoorbeeld door terug te grijpen op de muziek van een jaar of vijftien geleden – de hoes van de plaat is sowieso al een verwijzing naar American Idiot – middels Sugar Youth en door een lekkere dynamiek, van traag stampend naar lichtvoetiger, te etaleren op Junkies On A High. Het afsluitende Graffitia doet dan weer de wenkbrauwen fronsen: middelmatige 80s MTV-rock lijkt nog de beste omschrijving.

Hoewel Father Of All Motherfuckers een krachtige, energieke en bij vlagen leuke plaat is, staan er te veel songs op die je niet wilt horen van een ervaren band als Green Day. Het moet toch mogelijk zijn om als late veertigers punk en pop op een andere manier te laten samensmelten. Een hele krappe voldoende derhalve.