Naam en titel onthullen enigszins de origine van deze muzikant. Sinds Zijn tienerjaren tokkelt Grant Hua in Nieuw Zeeland op de gitaarsnaren en cajon, een primitieve handdrum, een vertrouwd instrument bij de Maori gemeenschap. Die afkomst kleurt zijn blues, naast de invloeden die hij  tijdens zijn trips naar Australië en de VS oppikte hij verzeilde daar ooit met Swamp Thing, een duo dat hij met percussionist Michael Barker (John Butler Trio) opzette. Onlangs besloot Haua om terug te keren naar het solopad en dat gebeurt in een bescheiden setting, co-producer Tim Julian verzorgt toetsenwerk en wisselt sporadisch de basgitaar met Jesse Colbert. Af toe duiken in de studio van  Julian in Tauranga, een snelgroeiend stad op het Noordereiland, enkele gastmuzikanten op.

In het gloedvolle This Is The Place wordt ingeleid met een chant van Delanie Ututaonga, het snerpende elektrisch gitaarwerk van Fred Chapelier wordt gecombineerd met funky ritmiek van de Rhodes piano en Hammond en exotische percussie. In het bezwerende Addiction wordt de akoestische picking aangevuld met slidewerk van Neal Black.

Het gegrom in de intro van Got Something herinnert enigszins aan de growl van John Lee Hooker en  een koortsig The Devil Is A Woman lonkt eveneens naar de bluespioniers. Haua profileert zich met zijn expressieve, soulvolle voordracht als een waardig adept die zijn franjeloze blues met een flinke dosis humor verzacht in dartele passages zoals Tough Love Mama en Mumma’s Boy.

Het hitsige instrumentaaltje steunt op gedreven snarenwerk en de Justin trekt de orgelregisters nog eens uitvoerig open terwijl de ballade Better Days op melodieuze pianoklanken drijft.  “Keep On Smiling” zingt Haua ter afsluiting, met dat optimistische gevoel laat de getalenteerde bluesman de luisteraar achter en dat is mooi meegenomen in deze bange dagen.