Voor lange tijd is het een ongeschreven regel dat men organische klassieke instrumenten zoveel mogelijk uit het zicht van de elektronica houdt. Het is bijna onacceptabele heiligschennis om je met de moderne technieken in te laten, omdat deze de ziel uit een muziekstuk halen. Tegenwoordig is het zo ingeburgerd en veelal een verrijking van het geluid, en levert het prachtige eindresultaten op. De driedimensionale benadering voegt meerdere dieptes en lagen toe, die voorheen voor de buitenwereld verborgen blijven.

Op All the Unknown laat Grandbrothers de mediterende helende werking van voorganger Open los om nieuwe invalshoeken een ruimdenkende kans te geven om zich met het eindgeluid te bemoeien. De sacrale stilte wordt voor een breder op de elektronica gerichte beleving opgeofferd waarbij geprogrammeerde soundscapes van Lukas Vogel het geschoolde toetsenspel van jazzpianist Erol Sarp steeds verder naar de achtergrond dwingt.

Elektromechanische hamers worden door software aangestuurd en ontleden en hergroeperen hierdoor de mogelijkheden van de piano. Een complexe constructie welke op papier veel van de eerste antieke computers weg heeft, maar als dit apparatuur een soortgelijke evolutieproces te wachten staat, levert het genoeg groeipotentie op. De verfijnende vernieuwende aanpak verbreedt hiermee nog sterker het spanningswerkveld van dit in Düsseldorf gevormde experimentele Turks-Duits/Zwitserse duo.

All the Unknown is universeel van karakter en het positivisme laat zich minimaal door de verstikkende natuurverschijnselen sturen die op dit moment de wereld domineren. Het staat ver boven de klimaat wanorde, heersende virussen en milieuproblematiek. Het gaat uit van de drang om dit alles te overleven en er versterkt en krachtig uit te komen. Juist die zintuigelijke schoonheid van de aarde staat hierbij centraal. Het samengaan van oude conservatieve klanken met jeugdige vernieuwingsdrift levert een harmonieus eindresultaat op.

De aarde begeeft zich niet in de afstotende winter van het bestaan, maar juist in de onbekende prille revolutionaire lente van het zuurstofrijke opwaarts stromende Four Rivers. Het stormende Howth laat het verleden in een wervelende verregende klankenkoorts achter om zich op een veelbelovende toekomst te richten. Met een symfonische onderlaag gaat What We See in ritmisch modern neoklassiek toetsenwerk over. Shorelines overtreft deze stap en is zelfs speels funky.

Auberge begeeft zich op het productionele jaren tachtig vlak van ambient goeroe Brian Eno waarbij sferische synths de uiteindelijke richting bepalen. Het mysterieuze Umeboshi introduceert het ontdekkende All the Unknown. Een waar slagveld van indringende uitgebalanceerde donkere postpunk die zich tegen de geschooldheid van de gedreven Erol Sarp staande houden.

De frisheid van het plezierig componeren overheerst en geeft het een opruimend karakter mee. Natuurlijk is Grandbrothers realistisch en ontstaat er ruimte voor de dreigende Black Frost onweerswolk en aarddonkere futuristische new wave van Unrest welke uiteindelijk overwonnen in de luwte na suddert.