Graham Van Pelt is geen Nederlander, al zou het met zo’n naam best mogelijk kunnen zijn. Deze Canadees uit Montreal heeft de nodige ervaring in de van oorsprong indie rockband Miracle Fortress opgebouwd. Deze psychedelische band heeft de oorsprong in het jaren 60 geluid, al klinkt op hun tweede album Was I the Wave al duidelijk meer dansinvloeden door. Dit vormt ook de basis voor het solo project Time Travel van Graham Van Pelt. Beschouw het als een geschiedenisles in de dansmuziek. Laat dat het uitgangspunt van deze plaat zijn.

New Friends begint aarzelend en rustig, maar al snel wordt het tempo flink opgevoerd, aangevuld met prima mellow zang die zeker bij het ambient sfeertje past. En zo belanden we met de tijdmachine in de een of andere after party halverwege de jaren 90 in een club in Londen. Iedereen is aardig in een door de nodige drugs gemaakte wereld vol met nieuwe eendagsvrienden. Al floating in space vallen we in een ander feestje binnen, waar de tribal percussion tot dansen uitnodigt. Door de donkere baselines weet je dat je in Release Yourself weer een kleine stap verder terug bent in de tijd bent gegaan. Meer variatie in de zang, welke nog wat eighties vibes in zich meedraagt. Het zeer ritmische Saving Grace heeft dezelfde werking als reggae, minder opgefokt en de bas houdt je hier staande. Bijna stonede muziek, met iets van een wekker tegen het einde. De stap naar dub is gemakkelijk gemaakt, en volgt dan ook in Out Of This World. De keyboardklanken en zang is beïnvloedt zijn door de synthpop uit de jaren 80. Mooi hoe die robotgeluiden het als de Cylons uit Battlestar Galactica proberen te domineren.

Vanishing Point voegt weinig toe, maar stuitert wel lekker om je heen. Gelukkig krijgt de bas hier hulp van lekkere weirde geluidjes, en een drum die als een op hol geslagen antieke typemachine er doorheen ratelt. Meer variatie in het Time Travel titelnummer, al blijft het wel een mix tussen new wave zang met beats van tien jaar later. De warmte in de donkere stem sluit zich wel aan, en is minder kil dan wat veel acts uit het Koude Oorlog tijdperk produceren. Graham Van Pelt heeft natuurlijk de nodige ervaring opgedaan in Miracle Fortress, en die veelzijdigheid hoor je vooral in de zang terug. Het is een stuk minder klinisch dan veel hedendaagse elektronica acts. Het sterk gezongen One Thing gaat meer down to earth, gevoeliger door de begeleidende keyboardpartijen, welke hier een ondergeschikte rol in het geheel he. Zo klonken de op meer inhoud gerichte postpunkbandjes jaren geleden ook. Absoluut het hoogtepunt van dit album, zeker door de mooie gevarieerde loop naar het einde toe. Heb je hierna nog een Mountainside nodig? Toch wel, het is met de rustige sfeer wel degelijk een afsluiter, het ultieme eindpunt.

Time Travel geeft vooral inzicht in de dance uit de jaren 90, gecombineerd met de synthesizer sound uit de periode die hieraan vooraf ging. Verwacht je uitstapjes richting disco en harde funk, dan word je teleurgesteld. De naam is niet helemaal juist gekozen. Nu spring je niet de hele tijd heen en weer, maar is er genoeg tegenwicht.