De tweede plaat van The Gotobeds is tevens hun debuut op het vermaarde Sub Pop. Blood//Sugar//Secs//Traffic heeft niets te maken met de Red Hot Chili Peppers maar des te meer met garagerock, punkpop, postpunk en dwarse bands als The Fall, Mission of Burma en Wire. De naam van de band is niet voor niets onleend aan Wire-drummer Robert Gotobed.

‘Bodies’ is het heerlijk stampende eerste hoogtepunt van de plaat. Levendige gitaren gieren in het rond op een basis van niet aflatende mokerslagen. En het pop-element is niet ver weg. Rope is een van de betere ruwe gitaartracks van dit jaar. Onversneden alternatieve indierock die regelmatig buiten de lijnen kleurt. Net zo lekker als het vergelijkbare Royal Headache.

Joe Casey van Protomartyr is te horen op het brutale, tegendraadse en luidruchtige Why’d You, een song die deels gestoeld is op lekkere oude punk. Red Alphabet, voornamelijk steunend op bas(drum) en dunne, scherpe gitaarlijnen, laat verderop horen dat The Gotobeds ook weleens gas terugnemen en daarbij niet aan spanning inleveren. Hierna gaan de heren echter weer flink los en valt vooral Crisis Time op, dat de huidige muziekindustrie en -consumenten een spiegel voorhoudt en qua stijl doet denken aan Talking Heads, maar dan een slag ruiger. Ook het abrupte einde van het genadeloos doorraggende Manifest, heldere ambientgeluiden – als een soort deus ex machina – mag niet onvermeld blijven.

Blood//Sugar//Secs//Traffic is een aanstekelijke en energieke gitaarplaat waar Sub Pop, de nieuwe thuisbasis van The Gotobeds, logischerwijs behoorlijk content mee is. Voeg daar de positieve recensies bij en de nabije toekomst ziet er goed uit voor dit kwartet uit Pittsburgh.