Gorillaz
The Now Now
Is het nieuwe Gorillaz album The Now Now wat? Vrij direct merk je dat het niet bepaald hun sterkste album is, daarvoor verwijzen we graag door naar het heerlijke. Maar na albums als Demon Days, Plastic Beach en Humanz blijft de bekendste virtuele cartoonband ter wereld verder evolueren, wat vanzelfsprekend erg fascinerend is om te zien en horen. In tegenstelling tot de recente voorganger Humanz, een goed jaar oud, is het nieuwe The Now Now, hun zesde inmiddels, vooral erg compact.
De in 1998 door Albarn onder de doopvont gehouden ‘virtuele cartoonband’ biedt volop de gelegenheid om de grootste sterren even op te bellen met de vraag of ze ook een bijdrage willen leveren. Net dat werd helaas dé grote achilleshiel van ‘Humanz’. Teveel featurings (onder meer Noel Gallagher, Grace Jones, Kali Uchis, De La Soul, Mavis Staples, Benjamin Clementine,..) en daarmee ook een helaas veel te onevenwichtig album dat eerder in het teken stond van de gasten dan van de eigenlijke band. Dat beeld wilde Albarn op The Now Now toch wel even rechtzetten. Zodoende wordt het nieuwe Gorillaz album heel erg door Albarn en 2D (lead vocal, keys) gedragen.
Frontman Damon Albarn, voor wie Gorillaz slechts een van de vele projecten is, haalt op de zesde Gorillaz plaat zijn popmuziekhartje op. Back to the basics. Het gastenlijstje werd danig ingeperkt tot gitarist George Benson (zoals in de frisse, funky single Humility, de opener die gelijk al voor een van de hoogtepunten op dit album tekent), rapper Snoop Dogg en Jamie Principle (Hollywood). O, en R&B vocaliste stuwt Sorcererz naar hogere sfeertjes. En dan waren er nog wat interne wijzigingen waar Albarn een mouw diende te passen: bassist Murdoc wordt voor dit project vervangen door nieuweling Ace. Noodle (gitaar, keys) en Russel Hobbs (drums) blijven wel deel uitmaken van Gorillaz.
Laat ons wel wezen: Gorillaz is bij uitstek een commerciële band. Kunnen gemakkelijk op eigen kracht stadions uitverkopen, deels omwille van de unieke combinatie tussen artwork en visuals – met dank aan visuele kunstenaar en grafisch designer Jamie Hewlett en een sound die zowel pop, rock, funk als dance in huis heeft. Wel valt op dat de hitsige jongemansenergie er op dit nochtans erg poppy The Now Now schijnbaar wat af is, waardoor opvalt dat met name elektro en vooral hip-hop in het Gorillaz palet ontbreken.
Het grootste mankement is echter dat Albarn, die deze keer de leidende rol opneemt, de songs tussen de vele optredens door opnam. Met als resultaat: een eerder introspectief album waarop bezinning en reflectie hoogtij vieren, wat je onder meer vindt bij opgepoetst demootje Idaho of Fire Flies, eerder dan de blitse, assertieve en ronduit overtuigende sound van het vroege werk. Deze keer krijg je onder meer van lichte melancholie gespeende songs zoals Souk Eye die je eerder zou thuisbrengen op Albarns’ schaamtelijk ondergewaarderde soloalbum Everyday Robots, afgewisseld met een upbeat Tranz, een wat statisch-twijfelend Kansas en de disco floor filler Lake Zurich. Kortom: een mix die best aantrekkelijk is, maar waarvan je als fan ook wel weet : dit kan beter.
Toch vind je op The Now Now gelukkig ook fijn, singlewaardig materiaal. Radiovriendelijk, dat zeker, maar ook gepolijster dan de rauwe scherpte van het vroegere werk. Tezelfdertijd heerst het gevoel dat Gorillaz intussen al zoveel heeft laten zien en horen in het handvol platen dat de groep intussen al uitbracht, dat het voor hen stilaan erg moeilijk wordt om nog écht te verrassen.