Dit is de beste plaat die wij ooit gemaakt hebben! Eigenlijk is dit de standaard uitdrukking die een band maakt als ze een nieuw album op de markt brengen. Maar in het geval van Goose zou dit schijnbaar wel kunnen kloppen. Oké, het catchy Bring It On is een prachtig debuut om mee te openen. Lekker springerig, dansbaar en vooral jeugdig. Ondertussen zijn we ruim 15 jaar verder, het popklimaat is veranderd, en uiteraard doet Goose hier vrolijk aan mee.

De jaren tachtig waren altijd al aanwezig, maar nooit zo retro als op Endless. Zelfvertrouwen, daar draait het om, twijfel is de onderliggende boodschap. Onderschat jezelf niet, offer, incasseer en ga vooral dat gevecht aan om beter te worden. Groeistuipen van een band in wording, het verleden overwonnen. Triomfantelijk maken we kennis met een herziende new wave swing. Minder postpunk dan de tijdsgenoten, het accent ligt overduidelijk op de dansbaarheid en houdbaarheidskwaliteitsdatum.

Endless dus, zo tijdloos als die vervloekte unieke eighties sound, waar iedereen zo’n gruwelijke hekel aan heeft, en alweer jarenlang prominent in rewindstatus aanwezig is. Onzin dus, wanneer is daar dan eindelijk die erkenning, wanneer zijn de puristen overtuigd van het feit dat vroeger echt alles beter was. Oh nee, ik formuleer het verkeerd, Goose is juist nu beter. Hoe meer vintage synthesizers in het geluid, hoe pakkender het eindresultaat. Kun je het nog allemaal een beetje volgen? Nee? Lastig toch? Goose heeft een voortreffelijke eerlijke plaat afgeleverd, de zelfkritische houding leggen ze in het Endless titelstuk kwetsbaar op tafel. We overstijgen onszelf, de top van ons kunnen hebben we nog niet bereikt. We Are Endless, We Could Be Better. Zo, dat moest er even uit. Bedankt Goose voor dit persoonlijke triggermoment.

Eerlijk en kwetsbaar dus, laten we het daar voor het gemak maar op houden. Change, soms is er een langere pauze nodig om verdere daadkrachtige stappen te zetten. New wave wordt vaak als deprimerend navelstarend weggezet, maar dit tijdsbeeld laat wel innerlijke emoties zien. Geen psychedelisch gemurmel of heldhaftig krachtvoer. Het breekpunt benoemen, de zwaarte, de onrust, de pijn. Eigenlijk alles wat tegenwoordig ook speelt, maar dan zonder die egocentrische isolatie. Change is dromerig, de woorden zijn realistisch sterk. En als die gitaren dan toch toeslaan, doen ze dat op het juiste krachtige noise moment. Hierdoor is het stukken duisterder en grimmiger dan die klassieke synthpop bandjes. Dus Endless is geen gemakkelijk te scoren new wave plaat? Endless is absoluut geen gemakkelijk te scoren new wave plaat.

Nou, nu we dat weten kan het geflirt met die heerlijke harde dancebreaks beginnen. Fear Of Letting Go is het mooie samenspel tussen geluidssamplers, elektronica en echte instrumenten. Bert Libeert slaat er op los alsof zijn leven er van af hangt, en overtroeft hiermee die kille drumcomputerbeats. Levendige ademende muziek, gespeeld door levende artiesten en niet door voorgeprogrammeerde robots. Shadowplay, nachtelijk intiem vermaak. Slopend meeslepend, met die vraag beantwoordende achtergrondvocalen. Lege straten, eenzame feestgangers, zichzelf met ronddansende muurschaduwen vermakend. Het huiselijke schimmenspel van een silent disco, zonder danspartner met de zwijgzame eenzaamheid als enige metgezel.

Opzwepend marcheert World Party voorbij. Een openbare uitnodiging tot gelijkwaardigheid. Uiteindelijk verlangt toch iedereen naar die onbeperkte vrijheid. Vrij om mensen te ontmoeten, vrij om te dansen, vrij om te feesten. En waar zijn dan die woorden om dit gevoel weer te geven? Om toch maar even Depeche Mode te citeren; Words Are Very Unnecessary, They Can Only Do Harm. De opstand begint bij die woordloze innerlijke vrede. Zo waar en herkenbaar allemaal. Wegrennen voor de problematiek is zo nutteloos en gemakkelijk. Run Away, maar waarvoor precies? Voor jezelf? Hoe krijg je dan die controle weer terug? Herpakken, dan rennen we samen de toekomst tegenmoet, het verleden achterlatend.

Geduld loont, Make That Sound, disconnect die stroeve grijsmistige atmosfeer. Laat jezelf horen, desnoods met lawaaierige potten en pannen. Goose is hierin wel een tikkeltje voorzichtig, wat luidruchtiger had zeker gemogen. Och, die ontembare scheurende gitaar maakt heel veel goed. Dat soort onvrede overheerst ook op One, geen samensmelting van een gelijkwaardig zielen verhaal, de wantrouwende haat tegen een oneerlijke omgeving centraliseert dit Endless ijkpunt. Therapeutische primal scream openbaart zich in het heerlijk opbouwende Rock. Een sfeervol samenspel tussen zachte zang, die genoemde oerschreeuw, hulpeloze industrial noise, hypnotiserende dancetrance en die nagenoeg klassieke begeleiding. Het is bijna cliché, maar op het einde breken de wolken kapot en laten ze verwarmende zonnestralen door.

De perfecte basis voor de We Are Vibe sensualiteit. Het is zowat verboden liefde met een vleugje aan erotiek. Mickael Karkousse klinkt oud en volleert, en schuurt gevaarlijk vaderlijk tegen de jeugdige geluidscollages aan. Vluchtige duizelende versnellende interrupties geven onderhuidse spanningen weer om vervolgens badend in onschuld die eindstreep te behalen. Gemakkelijk scoren? Zeker niet! Endless is ouderwetse pop, luchtig maar ook heavy confronterend. De beste Goose plaat? Wie ben ik om dat te beoordelen, waarschijnlijk zegt mijn bevlogenheid meer dan genoeg.