Goldfrapp
Silver Eye
Op het inmiddels zevende album zoekt Alison Goldfrapp samen met Will Gregory de disco op, wild escapisme en het uitgaansleven. Van folktronicadebuut Felt Mountain (2000) tot stevig in het zadel zittende electropop en weer terug. Goldfrapp laaft zich als vanouds aan uiteenlopende muziekstijlen. Met Silver Eye maakt het duo de balans op en besluit vooral feestend door het leven te gaan.
Silver Eye geurt erg naar de eighties sfeer en situeert zich naar eigen zeggen in het verlengde van Supernature en moderne classic Black Cherry, albums waarop ze haar gestoei met pop en electronica verder perfectioneerde. Na het uiterst filmisch mooie, maar donkere experiment Tales Of Us (2013) volgde er een ruime periode van bezinning. En nu is er na vier jaar dit nieuwe Silver Eye waarop Goldfrapp en Gregory alle verschillende gedaantewisselingen lijken te synthetiseren.
Opener Anymore wordt gedreven door zware, diepe beats en grooves. De assertieve Goldfrapp klinkt dominant en verleidelijk as ever (‘Make me a freak ‘, zo laat ze verstaan), maar toch weet het duo jammer genoeg niet te verrassen. Het nummer voelt te doordeweeks aan, ook al doen ze nog zo hun best. Een zoveelste triviale, poppy dancefloorvuller, denken we. Dat Goldfrapp kan zingen valt niet te betwijfelen, al steunt ze hier wel héél erg op de productionele kunstjes van Gregory.
Ook Systemagic moet het hebben van een donkere, pikzwarte beat (denk: Chemical Brothersachtige drive) en productie. Aardig is dat het duo hier verschillende vocale gelaagdheden aanbrengt, waarmee de groep hint naar vroegere successen.
Twee songs ver en het is duidelijk dat de groep de luisteraars aan het dansen wil brengen. Het is maar pas met het koele Tigerman dat het album openbreekt, vooral omdat daar het vocale eerder primeert dan de synths en grooves. Klankgewijs evoceert het duo opnieuw uiterst vaag de glitterbeatgrooves van Achtung Baby, een ninetiesalbum zowaar. Langzaam werken ze zich zo voorzichtig tot een eerste hoogtepunt.
De groep exploreert en verkent nieuw terrein, wat ook het motief is van dit album. Gaandeweg wordt het album beter, net omdat er meer experimentele sounds aan te pas komen en het duo vooral steengoede songs uit de mouwen tovert, onder meer tijdens de ronduit heerlijk openbarstende knaller Everything Is Never Enough. Bovendien brengt ook Will Gregory wat vocals aan, waardoor er net iets meer variatie in de zang opduikt.
Vervolgens zakt het tempo en krijgen we enkele ballads als het door Haxan Cloak geproduceerde Zodiac Black (waarmee niet toevallig een Björkachtige sfeer gecreëerd wordt), de nachtelijk nostalgische triphop van Moon In Your Mouth en de helemaal overweldigende afsluiter Ocean.
Silver Eye is een erg goede Goldfrapp plaat. Het duo levert geen saaie herhalingsoefening, maar zoekt naar een evenwicht tussen de verschillende Goldfrapps die eerder al naar voren kwamen. Die zoektocht mocht dan best wel even duren, het resultaat is er dan ook naar.