GoGo Penguin
GoGo Penguin
Soms lijkt het of GoGo Penguin nog maar net is begonnen. Elk album dat ze tot op heden uitbrachten heeft een frisheid en speelsheid die maar weinig bands met een zo druk speelschema nog hebben. Hun gelijknamige nieuwe album is zelfs het beste dat ze tot op heden maakten.
Natuurlijk startte GoGo Penguin op Manchesters fijnste platenlabel Gondwana Records, het label van trompettist Matthew Halsall. Na met Fanfares (2012) gedebuteerd te hebben, trad Nick Blacka als contrabassist tot de band toe en werd de drie-eenheid met Rob Turner (drums) en Chris Illingworth (piano) vervolmaakt.
Op de eerste met z’n drieën, toepasselijk V2.0 getiteld, vonden ze hun ideale vorm. Sprankelende pianomelodieën, diepe melodieuze naar hiphop leunende grooves dan weer pompende baslijnen en die volop door electronic beïnvloede drumgrooves. Niets voor niets onze plaat van het jaar 2014.
Getekend door het grote Blue Note, waar ze vaandeldragers van de nieuwe jazz werden, duwden ze met de ijzersterke albums Man Made Object (2016) en A Humdrum Star (2018) door naar wereldfaam. Hun eigen spel en samenspel werden steeds beter en hun sound, door electronic-elementen en effecten gevoed, werd steeds rijker. Ze groeiden uit tot een trio dat steeds grotere zalen uitverkocht, van jazz- tot aan poppodia, en op festivals tot de populairste acts behoorden.
Met hun vijfde album, na een jaar even wat minder toeren, hebben ze de plaat gemaakt waarop hun sound tot volle wasdom komt. Niet vreemd dus dat ze het album maar gewoon naar de band hebben vernoemd. Nooit kunnen vermoeden dat de band naar zo’n bizar hoog niveau zou doorgroeien. GoGo Penguin is een meesterstuk met in elke track echt alles er uitgehaald wat de band zo geweldig maakt.
De warme openingsklanken van 1_#, puur piano, soundscapes en strijkende bas zijn de prelude voor die geweldige eerste single van het album: Atomised. Vintage GoGo Penguin in volle glorie. Een weelderige piano vergezeld van een meesterlijke dikke bas, heerlijk druk stuwende drums en verrijkt met machtige passages.
Met het daarop volgende Signals in The Noise gaat het dak er vervolgens helemaal vanaf. Wat een briljante track is dat ook weer zeg. Luister toch eens hoe die track vanuit de drums wordt opgebouwd, hoe de bas daar aanduwend overheen gaat en de pianolijn de track alle kleuren meegeeft. Magnifiek hoe het trio de track de verschillende kanten opduwt om tot en onoverkomelijke en verrukkelijke climax te komen.
Wat een subtiele opening kent Open daarna voordat de zo soepele bas en meesterlijke drumpartij binnenkomen. Het is een prachtige track die dik doorduwt met een hemelse pianopartij. F maj Pixie is dan wederom zo’n weergaloos opgebouwde prachttrack. Alleen dat intro met die binnenrollende bas van Blacka al. En een pianopartij zo mooi en dragend zoals alleen Illingworth ze kan neerleggen. Hoeveel mooier kun je het hebben?
Kora is daarna zowaar een nog overweldigender, naar een geweldige climax opduwende, track. Volledig in hun eigen idioom opgetrokken met een repeterend pianogeluid in eerste instantie vanuit de klankkast opgetrokken, een ongelooflijk dikke baslijn en intrigerend goed drumwerk. Wat een bizar overweldigende climax ook weer. Blacka, Illingworth en Turner ‘on top of their game’. Absolute GoGo Penguin classic.
Het lekker drukke en robuuste Totem, met Turner in bloedvorm, is de opmaat voor het ingetogen Embers dat met fraaie effecten ingekleurd wordt. To The Nth is vervolgens weer zo’n spannende, met strijksamples aangeklede, top GoGo Penguin track met een ultradiepe bas (en wat een fabuleus spel), weer onnavolgbare heerlijk ritmische drums en een verrukkelijke pianopartij. Don’t Go is het mooi ingehouden emotionele slotakkoord.
GoGo Penguin is het opus magnum van het trio uit Manchester. Echt alles wat de band zo uniek maakt zit in deze plaat en ze voegen daar nog heel veel extra’s aan toe. Hun vijfde is een album met twee handen aan fascinerend goede tracks. Een absoluut meesterwerk.