×

Recensie

Roots

17 januari 2018

Glen Hansard

Between Two Shores

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Anti

Between Two Shores Glen Hansard Roots 4.5 Glen Hansard – Between Two Shores Written in Music https://writteninmusic.com

Hoeveel mooier wil je een nieuw jaar beginnen als met een nieuw album van Glen Hansard? Between Two Shores is de langverwachte opvolger van solo debuut Rhythm & Repose (2012) en opvolger Didn’t He Ramble (2014). Twee imposante albums die, gecombineerd met indrukwekkende optredens, een torenhoge verwachting creeren.

De tien liedjes op Between Two Shores herinneren de luisteraar eraan dat de Hansard, die zijn carrière ooit begon als straatmuzikant, een van de grote songschrijvers van deze generatie is, in essentie een storyteller in de diepe, rijke traditie van zijn teergeliefde helden Dylan en Van The Man. Songschrijven is zijn stiel, zijn ambacht, het vak waarvoor hij zijn hele leven soms binnenstebuiten keert.

Opener Roll On Slow zet meteen de toon. Pittig, atmosferische gitaarlijnen en een sfeervolle, alles bevrijdende rockdrive. Wat direct opvalt is het indrukwekkende gebruik van een funky blazerssectie net als de tekstuele verwijzingen naar Bruce Springsteen & The E Street Band (“I wish I wasn’t on my own Thunder Road blasting out on E Street Radio”). Hansard is vanzelfsprekend fan van The Boss en heeft zelfs met ‘m samengespeeld. Deze ode (indirect een verwijzing naar het afscheid van Clarence ‘The Big Man’ Clemons) komt dan ook helemaal niet als een verrassing.

Daarmee geeft hij in een trek de grote verrassing van dit album vrij: het zijn sluwe, sexy songs die overeind blijven als kale, naakte liedjes, maar waarvoor de immer sympathieke Hansard veel liever wat volk in de studio uitnodigde om er met dank aan onder meer Curtis Fowlkes (trombone) en Michael Buckley (saxofoon) een spetterende soul- en R&B revue van te maken.

Tijdens het iets intiemere Why Woman speelt Hansard zijn stem goed uit. Exact het type song ook waarin zijn lyrische talent vrij spel krijgt. De Ier slaagt er telkens in om relaties haarfijn te dissecteren om daar vervolgens wijze levenslessen uit te kunnen puren (“why can’t we leave a good thing be?”, zo verzucht hij). Met Wheels On Fire – een mix van ritmische percussie, farfisa, reggae-/dubinvloeden – krijgen we in eerste instantie de wat vreemdere eend in de bijt, the odd one out zeg maar. Of desgevallend the weakest link. Maar ook die song nestelt zich al snel vlot in het bredere verhaal. En dan duikt Wreckless Heart op, dat voor een stevige krop in de keel zorgt. Een tijdloze song die niet alleen sterk inzet op het sobere, maar trefzekere gitaarspel van Hansard en zijn aparte stem, maar ook het type song waarvoor je de albums van Hansard nooit links laat liggen.

Movin’ On laat Hansard op zijn minimaalst horen, met slechts een akoestische sixteen stringgitaar en een gloeiend Hammondorgel. Ook met uiterst minimale middelen weet de Ierse bard het beste uit zichzelf te halen. De enige weg vooruit is voorwaarts, zo besluit hij wijselijk. Het toekomstgerichte perspectief blijkt eveneens uit Setting Forth, dat een zalige zorgeloosheid evoceert. De dingen laten zijn wat ze zijn en daar tevredenheid in vinden. Maar dus ook : al het slechte achter zich laten en hoopvol vooruitblikken, richting het onbekende. En niet onbelangrijk: ook muzikaal zit dit weer prima in elkaar, niet in het minst door de percussie van Brian Blade (Fellowship, Black Dub).

Met slechts een paar luisterbeurten op de teller blijkt dat deze heerlijk gearrangeerde song (die zacht opwellende strijkers!) zich opwerpt als een van de sterkhouders op dit album. Kortom: dit zorgt straks in de zalen wéér absoluut voor kippenvel.

Nog meer funky en soulvolle blazers zijn te horen tijdens het door New Orleansvibes gekenmerkte Lucky Man dat inzet op wild ongetemd verlangen (“There’s a wild yearning / that builds up inside me”) en de wil om haar hand te winnen. Maar het is helemaal niet alleen relationeel geluk dat te horen is, ook de keerzijde komt aan bod. Bijvoorbeeld tijdens One Of Us Must Loose, een van de vele songs die ten onrechte erg lang in de schuif is blijven liggen. Als contrast is er Your Hearts Not In It, waar de backing vocals van Marketa Irglova opvallen (niet alleen een ex van Hansard maar ook zijn sidekick in The Swell Season/de film Once).

En dan is er nog die machtige afsluiter Time Will Be The Healer, die meer dan terecht naar voren geschoven werd als single. Hansards’ zang klinkt helemaal verloren en hoewel de song misschien aanvoelt als een net iets te krampachtige poging om het waanzinnig grote succes van Falling Slowly te evenaren, is dit een song die moed predikt in moeilijke tijden. We hebben ‘m al een tijdje zitten beluisteren en hij wordt keer op keer nog beter, misschien is het zelfs een van de meest tijdloze songs die Hansard in zijn hele carrière bijeenschreef.

Conclusie? Glen delivers. Een fijne collectie nieuwe songs die langzaam hebben kunnen rijpen en waarvan hij nu de vruchten eindelijk plukt. Wat zijn we razend benieuwd om hem met big band aan het werk te zien. Save Your Soul, zo viel er enige tijd terug in de Roma op de drumkit van zijn band te lezen. Zo is het net: Hansard & co redden zieltjes en dat zijn er, zo blijkt, steeds meer.

Zoals eerder al aangekondigd is de bevlogen en intens gepassioneerde Glen Hansard live te zien in TivoliVredenburg, Utrecht op 10 en 11 februari en het Brusselse AB op 13 februari. Mis die optredens niet, want de immer sympathieke Hansard pakt ongetwijfeld op uiterst meeslepende wijze deze zalen volledig in om er vervolgens een cadeaustrik rond te draaien, zoals hij dat eerder al deed in de Antwerpse Roma en in de Dusseldorfse Tonhalle (New Fall Festival).



  1. Roll On Slow
  2. Why Woman
  3. Wheels on Fire
  4. Wreckless Heart
  5. Movin’ On
  6. Setting Forth
  7. Lucky Man
  8. One of Us Must Lose
  9. Your Heart’s Not in It
  10. Time Will Be the Healer