Vier jaar geleden overleed Glen Campbell na een lang aanslepende Alzheimer periode. Na de  diagnose in 2010 bleef hij optreden en maakte de uit Arkansas afkomstige Rhine Stone Cowboy, die ook buiten de wat bekrompen country & western wereld scoorde, nog enkele werkstukjes zoals Ghosts On The Canvas. Voordien werd Meet Glen Campbell uitgebracht in 2008. Hetzelfde jaar gaf de man nog een concert in TheTroubadour, de legendarische club in LA, het werd zijn laatste geregistreerd live- show. In navolging van Johnny Cash en Neil Diamond had hij na zijn zeventigste verjaardag op Meet Glen Campbell zijn persoonlijke versie van enkele klassiekers van de jongere generatie vastgelegd.

Die kwamen op het releaseconcert die augustusavond zowat integraal aan bod. Uit een wolk van synthesizers en toetsen doemt het van U2 afkomstige All I Want Is You op. Het karakteristieke snarenspel duikt even op ondersteund door de inmiddels betreurde gitarist Todd Youth Schofield.

Bovendien is er vocale steun van dochters Ashley, en Debby, Shannon Campbell tokkelt op akoestische gitaar terwijl de andere zoon Cal samen met Gary Bruzesse de drumpartijen verzorgt. In het in countrykringen befaamde Sing  horen we de pedalsteel van Ken Scaggs en banjo Van George Doering. Angel van Tom Petty krijgt een fingerpicking behandeling en even verder duikt het eveneens van de soundtrack van She’s The One afkomstige Walls.

Een dolenthousiaste Campbell prijst het songwerk en het dankbare publiek(iets) te uitvoerig. In het hoofdstuk met de Jimmy Webb nummers toont Campbell zijn onovertroffen klasse als gitarist in Wichita Lineman, de combinatie van diepe bariton snaren passage en flitsende picking in Galveston blijft weergaloos, evenals de lustig trippelende klassieker Gentle On My Mind.

De van The Replacements afkomstige ballade Sadly Beautiful kabbelt rustig verder. De covers van Good Riddance (Green Day) en het oprakelen van Lou Reeds uit de Velvet Underground periode stammende Jesus hoefden niet echt.

We krijgen gelukkig nog een bijzonder fijne finale ingezet met het onverslijtbare Wichita Lineman met weerom knap gitaarwerk. Na Lennons melancholische Grow Old With Me komt het onvermijdelijke Rhinestone Cowboy eraan, het behoort onmiskenbaar  tot Campbells signatuur werk, maar blijft vergeleken met de fenomenale Webb cyclus eerder een onbeduidende meezinger. Hoe dan ook de ultieme concertavond van een begenadigd zanger en opmerkelijk gitarist.