×

Recensie

Jazz

24 juli 2022

Glass Museum

Reflet

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: sdban

Glass Museum - Reflet
Reflet Glass Museum Jazz 3.5 Glass Museum – Reflet Written in Music https://writteninmusic.com

Glass Museum bestaat uit Antoine Flipo (toetsen) en Martin Grégoire (drums, percussie). Het duo brengt hun platen uit op het Belgische label sdban, dat in 2018 een aardige staalkaart van de bloeiende Belgische jazzscene uitbracht: Lefto presents Jazz Cats. Hierop was Glass Museum ook al te vinden. Ondertussen zijn Flipo en Grégoire al een ep en twee langspelers verder. Het meest recente album, Reflet, verscheen dit voorjaar.

Reflet is een album waarop piano, beats en elektronica samenkomen. Het is waar Glass Museum voor staat. Soms is het de stevige basdrum die de boel aanjaagt, andere keren zijn het meer filmische sferen die de aandacht trekken. De vlotte, smaakvolle piano/keyboardpartijen zijn de meest constante factor in de muziek van Glass Museum.

Als duo mis je natuurlijk een dimensie (of meerdere) maar dat weet Glass Museum aardig op te vangen, iets wat ze live op Mondriaan Jazz 2019 al aantoonden. Dan gooit het tweetal er een schep bovenop, heeft de muziek vaak een scherper, (vanzelfsprekend) levendiger karakter en komt de wisselwerking tussen de muzikanten krachtiger over. Op plaat houdt Glass Museum het wat toegankelijker en beheerster. Dat kan ten koste gaan van spanning en inventiviteit. Zo trekken de eerste twee tracks, Caillebotis en Shiitake, vrij onopvallend voorbij, al zijn beiden appetijtelijk en heeft Shiitake fijne techno-invloeden en een lekker uitwaaierend middenstuk.

Het hart van het album beklijft het sterkst. Schrille piano, loops, dunne percussie en hi-hats geven Ellipse een opvallender geluid. Gelardeerd met ‘zweepslagen’ jaagt Glass Museum de boel mooi op. Hierna, subtiel opgepompt door bas, acteert het duo nog enkele minuten ontspannend in een weidse, weldadige ruimte. De titeltrack is vervolgens ook weer een mooie ‘tweesporensong’ waarop klassieke, romantische piano samengaat met fijne sequences en synthwave-echo’s. Een beeldende symbiose van verschillende werelden en tijdperken.

Een welgemikt en aangenaam rustpunt, Swimming Trees, trekt ons halverwege het album los van de grond. Hierna laat Glass Museum bezwerende vocalen toe op Auburn maar de track ontkiemt niet echt. Dat geldt op een andere manier ook voor Opal Sequences, een track waar zowel klassieke akoestica als koebel opduiken. Het afsluitende Kendama is eenduidiger, eenvoudiger maar daardoor ook overtuigender. Traag voortstappend en stuiterend legt Glass Museum hier de nadruk meer op old school beats en keyboards. Het jazzgitaartje dat ineens opduikt geeft een prettig, slick tintje aan het slot. Een lekker ontspannen einde van een album dat zeker niet altijd dwingend en volledig overtuigend te noemen valt maar dat ook een aantal smaakvolle, beeldende en kleurrijke tracks laat horen. Hier ontstaat uit de verschillende muzikale ingrediënten en stijlen die Glass Museum hanteert iets eigens, iets wat wél meer is dan de som der delen. We zijn benieuwd naar het volgende werkstuk. Nieuw werk in een livesetting wellicht?



  1. Caillebotis
  2. Shiitake
  3. Ellipse
  4. Reflet
  5. Swimming Trees
  6. Auburn
  7. Opal Sequences
  8. Kendama