Als je al heel lang over muziek schrijft, moet je op een gegeven moment toch op gaan passen dat je nieuwe bands niet altijd af gaat doen als “dat het eerder al veel beter is gedaan”. De jaren 80 (naar mijn idee de hoogtij voor metal en punk) komen namelijk nooit meer terug.

Het jonge Glamour Of The Kill is bijvoorbeeld zo’n nieuwe band. Broekies die zijn gaan spelen door bands als Avenged Sevenfold en Bullet For My Valentine. Bands die in ieder geval al niet in mijn lijstje favorieten voorkomen. Sowieso staat de ontwikkeling in de metalcore ook al jaren stil. Inmiddels heb ik The Summoning een aantal malen gedraaid. De productie is zeer vol en volledig dicht geplamuurd. De band zelf heeft zeker talent, het staat buiten kijf dat het een aantal zeer goede muzikanten bij elkaar zijn, maar alles is wel volledig via het boekje gedaan. De looks (de soort modieuze emo kapsels, de tatoeëringen) en de muziek laten weinig ruimte voor verrassingen.

Wat ze doen, doen ze overigens wel goed. Gelukkig speelt zanger bassist Davey op vocaal niveau een hoofdrol en ligt de nadruk dus op melodieuze zang in plaats van op screamo’s. Hij beschikt niet over een krachtige strot, maar zijn zanglijnen zijn goed. Het ruigere vocale werk vind je in harde tracks als World’s End en Supremacy terug. Het gitaarwerk is zonder meer goed. Melodieuze power metal solo’s wisselen af met strakke riffs. Hoogtepunten zijn wat moeilijker aan te geven. Alles is een beetje op hetzelfde niveau. Ik kan er feitelijk ook geen echte misser op ontdekken. Zelfs een ballad als de titeltrack is erg knap gedaan. Feeling Alive is misschien qua refrein het meest pakkende nummer.

In het genre zal Glamour Of The Kill een belangrijke speler worden. Ik hoop dat de band zich verder gaat ontwikkelen en van de geijkte paden zal durven af te treden. Vooralsnog hebben ze een degelijk album afgeleverd.