In 2015 trakteert het uit Los Angeles afkomstige Girlpool ons op de spontane Before the World Was Big lo-fi plaat. Onschuldige puberliedjes welke de oorsprong op een snoezige meidenkamer hebben en op een hoger zolderkamertje uitgewerkt worden. Heerlijk onbevangen verlangen naar de kindertijd. Met af en toe een beetje tegen de maatschappij schoppend. Met Powerplant make ze de switch naar zwoele explosieve dreampop uitspattingen. What Chaos Is Imaginary sluit hier treffend op aan. Het leven is geen roze wolk, en het tienergeluk is maar schijn. Hun derde plaat is veel stoerder en volwassener.

In eerste opzicht misschien wat vreemd, zeker als je niet op de hoogte bent dat transgender Cleo Tucker ondertussen voor een geslachtsverandering gekozen heeft. De hormoonkuren zorgen voor een ander vocaal geluid. Knap dat je hiermee ook muzikaal doorontwikkeld; vergelijkbaar met een jongen die rond de middelbare schoolleeftijd de baard in de keel krijgt, met een zwaarder stemgeluid tot gevolg. Hier is het absoluut een meerwaarde. Het speelse onschuldige vrouwelijke is tot een volgroeide meer mannelijke benadering geëvalueerd. Hoe mooi zelfverzekerd en vertrouwd het klinkt laat zich lastig omschrijven. Uiteraard hoor je soms nog de twijfel in de manier van zingen door, wat het een eerlijk persoonlijk tintje geeft. Voorheen smelten de stemmen meer samen, nu hoor je duidelijke benaderingverschillen in de songs terug.
Het kinderlijke van Harmony Trividad Heeft plaats gemaakt voor sensuele volwassenheid.

Toch ben ik vooral een groot liefhebber voor de meer dan geweldige verandering van Cleo Tucker. Vocaal is het allemaal zo puur en natuurlijk, wat direct al in opener Lucy’s opvalt. Chapeau hoe het hier een missing link tussen het stofzuigende shoegazer en de daaropvolgende mellow Madchester sound vormt. Tuckers zang neigt in Swamp and Bay en Hire naar de Merseybeat en jaren zestig psychedelica, stoer en ruig. Het is bijzonder hoe zich in deze korte periode al zo’n rauw en hees stemgeluid hoorbaar is. Harmony Trividad zit met haar hoge engelachtige vocalen in de onaardse regionen. Deze komen in Hoax and the Shrine treffend tot hun recht. Ook het klein gehouden Josephs Dad is een diamantje. Maar verder is het nog steeds die bepalende dynamiek interactie. Bij de Where You Sink dreampop smelt de zang samen en stelt Tucker zich
beschaafd ondergeschikt aan Trividad op.
Pretty sluit op de poppy gitaar spelende frontvrouwen aan van dromerige zelfverzekerde Britse bands die daar redelijk succesvol de charts bereiken. Chemical Freeze is donker zwaarmoedig gekleurd en het door orgelklanken gevormde Minute in Your Mind, gaat naadloos in het hemelse trippende What Chaos Is Imaginary over. All Blacked Out is een zoet opwarmend kampvuurliedje. Echt opbeurend wordt het pas bij het vrolijke kriebelend als de eerste grassprieten Lucky Joke. Als toegift krijgen we het ruimtelijke Roses cadeau, welke het verlangende primaire wegkruipen in moederschoot oproept. De noisy What Chaos Is Imaginary uitbarstingen zijn sensitiever en minder overrompelend lomp dan wat de jaren negentig gebrengen. Een logische benadering hiervoor ligt in de bespeling van de instrumenten. Het vrouwelijke aspect zit hem voornamelijk in de beheersing, slanke ranke vingers raken de snaren natuurlijk anders dan ruwe werkershanden. Girlpool is meer in evenwicht, het plaatje klopt nu helemaal, alsof het nooit anders is geweest.