Het Londense Girl Ray heeft dat sprankelende van een verkoelend blikje frisdrank dat je in de zomer openmaakt. De vrijgekomen bubbels die al zwemmend een weg naar het oppervlakte vervolgen, om zich aan het smaakgenot op te dringen. Het heeft echter ook een wrangere bittere kleurloze nasmaak van limonade die de hele dag in de brandende zon heeft gestaan. Waar de prik ondertussen al uit verdwenen is en de zuurgraad toeneemt. Girl is het misleidende vervolg op het luchtige Earl Grey. Richten ze daar nog de nadruk op prachtige gitaar edelsteentjes waarbij de niet altijd zuivere zang ze vergeven is. Het heeft gewoon iets liefs en bereikbaars. Dat charmante van een tegen de volwassenheid aanlopende vriendinnengroep. Iets wat schuchter, iets wat verlegen, maar wel oprecht gemeend. Tienermeisjes slaapkamer romantiek, waarbij onder het genot van een kopje thee de intiemste geheimen gedeeld worden.

Poppy Hankin heeft een lekkere diepe zwoele stem. De teksten blijven hier echter op het niveau van middelbare school romantiek steken, maar dat geeft niks. De muzikale omlijsting is verder prima, Sophie Moss beantwoordt met haar diepe baspartijen de sensuele voordracht van de zangeres. Iris McConell laat echter net te vaak de drummachine het werk doen, terwijl ze haar luiheid ook in transparante levendige percussie kan omzetten. Al past die lazy uitstraling wel perfect op Girl. Teveel op de automatische piloot gespeeld belanden ze in het eerste gedeelte in het dal der vergetelheid. Het is wachten tot aan prijsnummer Takes Time, waar het rappende gedeelte van PSwuave wel degelijk iets toevoegt. Hierdoor wordt de boel flink wakker geschud. Met het heerlijke trippende Friend Like That zetten ze deze stuwende in lijn door. Het samenspel van flitsende discobeats en uitgerekte orgelklanken geven de zang nou net die impuls die in de openingstracks zo gemist wordt.

Het door Biscuit A R Harris gefloten Go To The Top verlegd het accent naar de leefkuil retro popsound uit de jaren zeventig. Een tijdelijke opleving die in de Reggae tonen van Beautiful een vervolg krijgt. Ook in het afsluitende Like The Stars is het de fluitist die met de prachtige toevoeging de boel nog enigszins redt. Ze hebben er niet goed aan gedaan om op het tweede wapenfeit Girl het allemaal zo drastisch om te gooien. De kille elektronische aanpak pakt vaak wel goed uit, hier veroorzaakt het alleen in het tweede stuk van de plaat wat impulsieve levenstekenen. Een tekort aan kunst en een overschot aan vliegwerk.