Nog maar net 18 jaar zijn en dan al je debuutalbum uitbrengen, het is niet alle meiden gegeven. Dat het uit Noord Londen afkomstige Girl Ray dat wel bereikt, heeft overduidelijk met grote muzikaliteit te maken. Hun debuut Earl Grey klinkt zo fris en overtuigend als je maar weinig meemaakt.

Het trio Poppy Hankin (zang/gitaar), Sophie Moss (bas) en Iris McConell (drums) begon twee jaar, dus op hun zestiende, met muziek maken. Rap daarna werden ze door platenlabel Moshi Moshi getekend en brachten ze hun eerste single Trouble uit. Die hadden ze opgenomen op de laatste dag van hun middelbare school. De single viel gelijk op en zeker niet alleen doordat het hier om een jonge meidenband ging. De kwaliteit van het zeer aanstekelijke Trouble was gewoonweg te groot.

Met Earl Grey maakt het trio nu na twee jaar hun wel heel smakelijke debuut met een flinke stapel super aanstekelijke songs in een heerlijk losse sfeer opgenomen. Songs die lekker rammelen en een frisse poppy aantrekkingskracht hebben die jonge onafhankelijke bands zo kunnen kenmerken, maar helaas zo vaak ontberen. Met intelligente tegelijk speelse teksten die verhalen over jonge adolescentie, een aanbrekende tijd vol ontdekkingen, onzekerheden en vriendschappen en relaties waarvan je dacht dat ze eeuwig zouden duren, met alle emoties die dat teweeg brengt, vindt Earl Grey een fijn universele en tijdloze sfeer.

Henson draagt de songs met haar wat hese stem en Moss en McConell voelen Henson en de songs met fijne souplesse aan. Met daadkrachtig spel laten de meiden horen al flink op elkaar ingespeeld te zijn en een mooie synergie te hebben. Lekker direct opgenomen met vriend en extra live gitarist Mike O’Malley in wat de band zelf als een ‘intense and insane two weeks’ omschrijft, klinkt Earl Grey zo ongecompliceerd als alleen debuutalbums kunnen klinken. Luister naar een geweldige song als Preacher, het goddelijke Stupid Things of het halverwege in een heerlijke lome funky soulsfeer veranderende A Few Months en je snapt wat ik bedoel.

Ook het lang gerekte titelnummer (dat dan als extra (Stuck In A Groove) meekrijgt), dat van een akoestisch begin, met een fraai gelaagd tussenstuk naar een fraai uitwaaierende, psychedelische climax opbouwt, laat een band horen die absoluut snapt hoe je ambitie op een frisse manier kan benaderen. Het is op het midden van het album een mooie breuk met de lo-fi manier van de eerdere songs.

Earl Grey is een fijne ontdekkingstrip. Een album dat een band laat horen dat aan het begin staat van een fijne carrière. Nu maar hopen dat ze die ongecompliceerde frisheid van dit debuut niet verliezen.